* ص 19، باب من ادّعى الامامه....لمن ليس لها بأهل، ح 7، ذيل «هل عرف الاخر الّا بالأول»:
يعنى اين كه امامان، جانشين يكديگرند.
* ص 20، همان باب، ح 10، ذيل «سألت عبداً صالحاً»:
انتساب كلّى به معناى بنده با اخلاص خدا. در اينجا منظور، امام هفتم است كه گوينده بنابر احتياط، از ذكر نام بطور مستقيم خوددارى كرده است.
* ص 20، همان حديث، ذيل «ان القرآن له ظهر و بطن»:
در مورد ظاهر و باطن قرآن رجوع شود به فصل 108 (باب فيه نكت و نتف من التنزيل فى الولاية) كه پس از اين خواهد آمد.
* ص 22، همان باب، ح 12، ذيل «لا ينظر اللَّه اليهم و لهم عذاب اليم»:
اين جمله نزديك به مضمون آيه قرآن ^۱ است.
* ص 28، باب من مات و ليس له امام من ائمّة الهدى، ح 1، ذيل «فميتته ميتة جاهلية»:
جاهليّت يعنى دوره جهل قبل از اسلام.
* ص 31، باب فى من عرف الحق من اهل البيت و من انكر، ح 7، ذيل «انّ على‏بن عبداللَّه‏بن الحسين...»:
اين كلمه در بيشتر نسخ اصول كافى به صورت عبداللَّه ضبط شده است. اگر چه درست آن عبيداللَّه است. رجوع شود: مرآت العقول، ج 4، ص 222-224.