* ص 106، باب فى ما جاء انّ حديثهم صعب مستصعب، ح 2، ذيل «و لقد آخا رسول اللَّه بينهما»:
سلمان به صبر و شكيبايى و ابوذر به تندخويى شهرت داشت. بنابراين، سلمان توانايى تحمّل برخى حقايق خاص را داشت؛ حقايقى كه اگر ابوذر آنها را مى‏دانست، در دفاع از آنها دچار بى‏صبرى شده و در نتيجه كشته مى‏شد. اگرچه آن دو آنقدر با يكديگر نزديك بودند كه پيامبر آنها را خويشاوند مى‏خواند، گويى كه با هم برادرند، امّا از تفاوت‏هاى بارز آنها، توانايى در تقيّه بود. على‏بن حسين عليه السلام وجود اين‏گونه تفاوتها را گرچه درميان افرادى با شخصيت‏هاى بزرگ و بسيار نزديك، تنها جهت نشان دادن تفاوت‏هاى مهمتر در ميان افرادى از طبقات بسيار مختلف ذكر كرده‏اند تا به كمترين سختى‏هاى مشابه در پذيرفتن علمى كه خداوند به ائمّه و پيامبران داده، اشاره كنند.
* ص 110، همان باب، ح 5، ذيل «و لولا ذلك ما عُبداللَّه في ارضه»:
خداوند حتّى كافران را به اقرار ظاهرى حقايق واداشته است تا دشمنانِ مؤمنان واقعى، قادر به تمييز آنها از ديگران نبوده و بدين ترتيب نتوانند آنها را از بين ببرند.
* ص 119، باب ما يجب من حق الامام على الرعية...، ح 4، ذيل «و لم يجزهم فى بعوثهم»:
در اينجا نسخه‏هاى مختلف كافى تفاوت دارند. نسخه صحيح عبارت است از:
«و لم يجامرهم». ^۱ ترجمه حاضر (اشاره به ترجمه انگليسى متن) مطابق عبارت تصحيح شده مى‏باشد.