جزء فرق غاليانه محسوب گشته‏اند، خود مى‏توانند داراى فكر تفويضى بوده و از اين جهت مفوضه نيز خوانده شوند.
شايد به همين علت است كه برخى از دانشمندان ملل و نحل، مفوضه را به عنوان فرقه عليحده‏اى ذكر نكرده‏اند و برخى نيز دستجات گوناگونى را جزء مفوضه مى‏دانند.^۱
به هر حال، پس از قرن دوم كلمه مفوضه در زبان‏ها جايگاه مشخص‏ترى مى‏يابد^۲ و شاخصه‏هاى فكرى آنان گوياتر مطرح مى‏شود. قديمى‏ترين زمانى كه در آن از مفوضه نامى ديده مى‏شود، مربوط به عصر امام صادق عليه السلام است. اينكه زراره از حضرت راجع به مفوضه مى‏پرسد^۳ و حضرت مى‏فرمايند: منظور از تفويض چيست؟ نشان دهنده اين است كه آن موقع و نزديك به آن، هنوز در جامعه، شكل منسجم و مطرحى از مفوضه به وجود نيامده است.

در مورد اعتقادات مفوضه، آراء گوناگونى وجود دارد.^۴ ولى آنچه را به طور حتم مى‏توان به ايشان نسبت داد و خود لغت مفوضه بر آن دلالت دارد، اعتقاد به تفويض و واگذارى عالم و خلق آن به پيامبر و امامان است. ايشان معتقد بودند خداوند پس از خلق پيامبر و امامان‏^۵، خلقت آسمان و زمين و ساير مخلوقات را به ايشان سپرده است؛^۶ به طورى كه ديگر خداوند در اين امر دخالتى نداشته و خالق