حقيقى اشياء، امامان هستند؛ نه خداوند.^۱
همچنين از آنجايى كه پيامبر خالق است و همه چيز به وى سپرده شده است، معرفت و شناخت وى، از معرفت خداوند كفايت مى‏كند و معرفت خداوند ازلى، وجوبى ندارد^۲ و بر همين اساس، معتقد بودند معرفت امامان مكفى از عبادات است؛^۳ و از اين جهت تابع احكام و حدود نبودند.^۴ ايشان همچنين منكر شهادت و فوت امامان بودند^۵ كه اين امر به‏طور ويژه و جداگانه در مورد حضرت سيدالشهداء گزارش شده است.^۶
ظاهراً اين فكر (اعتقاد به عدم فوت امامان) ريشه در اعتقاد آنان به خالقيت و مدبريت امامان در عالم دارد؛ يعنى از آنجا كه امامان خالق و مدبر جهانيان‏اند، امكان ندارد از دنيا بروند بلكه حيات ايشان براى خلق و اداره نظام هستى ضرورت دارد.^۷
آنچه از مجموع اين تفكرات به دست مى‏آيد اين است كه مفوضه گروهى از غاليان بوده‏اند و در مورد امامان غلو مى‏كرده‏اند. البته اينكه به الوهيت امامان معتقد باشند چنانكه اكثر غاليان اين صفت را دارند^۸، در جايى ديده نشده است. امّا تفكر غاليانه در افكار ايشان موج مى‏زند. در برخى از كتب اصلى فرق و مذاهبى كه