اين مطلب با ضميمه كردن اينكه در تاريخ جز از سوى اين فرقه غاليانه كه ديگر شيعيان را به عنوان گروه‏هاى مقصر متّهم مى‏كردند، فرقه ديگرى شيعه را به تقصير متّهم نكرده و جزء فرقه مقصره نمى‏داند، تقويت مى‏شود.
البتّه بايد دقت داشت كه در تاريخ هيچ نوع برخورد و تقابل فرقه‏اى و سازمان‏دهى شده‏اى بين مقصره و غاليان يا مقصره و مفوضه گزارش نشده است؛ زيرا از اساس، فرقه‏اى به نام مقصره وجود نداشته است. نهايت چيزى كه وجود داشته اينكه برخى از غاليان (مفوضه) كه به شرح آن پرداختيم، باقى شيعه را مقصره مى‏دانستند؛ ازجمله مشايخ روايى قم را. ابن‏بابويه اين نكته را چنين گزارش كرده است: «علامت مفوضه اين است كه مشايخ قم را متهم به تقصير مى‏كنند.»^۱ هرچند آنچه ابن‏بابويه به عنوان علامت ذكر كرده، نمى‏تواند مشخصاً علامت يك فرقه يا گروه فكرى باشد؛ چنانكه شيخ مفيد نيز متذكر اين مطلب شده است.^۲ امّا به هرحال اين نسبت تقصير دادن در گروه مذكور، امرى رايج بوده و مى‏توانست تا حدودى مشخص كننده ايشان باشد. بگذريم از اينكه لحن صدوق بيشتر لحن كنايى و اعتراض‏آميز است.^۳
غير از ابن‏بابويه علماى ديگر، مانند شيخ مفيد، به طور جداگانه براى مفوضه علائمى ذكر كرده‏اند كه ازجمله نفى قدم امامان است؛ اين مطلب نيز با شاخصه‏هايى كه ما براى مفوضه ذكر كرديم، تنافى ندارد و قابل جمع است. زيرا همچنانكه بررسى شد، مفوضه امامان را مخلوق خداوند مى‏دانند؛ ولى مانند باقى