غلات آنها را اله نمى‏خوانند. در نتيجه به حدوث ايشان معترفند و در عين حال ايشان را خالق همه چيز و حتى افعال مى‏دانند. البته نكته اخير يعنى خالق فعل دانستن، مشكل جبرگرايى را نيز به همراه دارد. امّا از اينكه جبرگرايى نيز از اركان فكرى ايشان باشد و يا برخى از آنان مجبره بوده‏اند، اطلاعاتى در دسترس نيست.
به هرحال، با شرح دلايلى كه در جاى خود به آن پرداخته شده‏^۱، ازجمله هم‏سطح نبودن اطلاعات پخش شده ميان شيعيان، شدت تقيه، اختلافات عمدى كه گاه از سوى امامان براى حفظ تشيع در بعضى معانى القاء مى‏شد، بسيار طبيعى است كه برخى نقاط اختلافى ريز و درشتى در ميان شيعيان موجود بوده و هست كه در اين ميان گاه برخى شيعيان كه اطلاعات دقيق‏تر و كامل‏ترى نسبت به ديگران داشتند - و باقى منكر آن بودند - آنان را نسبت به مقامات ائمه، اهل كوتاهى و تقصير مى‏دانستند.^۲ چنانكه ابن‏بابويه از مقصره‏اى نام مى‏برد كه ظاهراً علم غيب ائمه را منكر بوده‏اند.^۳ شيخ مفيد نيز در باب سهو النبى، شبيه اين مطلب را درباره خود شيخ صدوق دارد.^۴ روشن است كه اين‏گونه نسبت تقصير دادن در يك اعتقاد خاص، غير از نسبتى است كه برخى غاليان - كه بعدها نصيريه خوانده شدند - به قاطبه شيعه مى‏دادند. چرا كه اولاً غاليان نام برده، مجموعه اعتقادات منسجم و رايج شيعى را (به علت عدم پايبندى به اعتقادات غاليانه آنان) نوعى تقصير