مى‏دانستند كه اين امر غير از انتساب تقصيرى است كه علماى شيعه به شخص خاص و يا مورد خاصى از اعتقادات مى‏دادند.
ثانياً مواضع مورد نزاع، در دو سطح كاملاً متفاوت قرار دارد؛ به طورى كه نزاع ميان اعتقادات نصيريه و شيعيان، بر سر اصل وجود برخى شئون امامان بوده است؛ برخلاف مورد نزاع بين علماى شيعه كه عمدتاً مسأله بر سر حدّ و حدود و سعه و ضيق شئون امامت امامان است. چنانكه بحث بين شيخ صدوق و شيخ مفيد، نه در اصل عصمت امامان، بلكه در شمول عصمت به مسأله سهو است و مسأله‏اى كه بين اين دو بزرگوار مطرح شده، اين بوده كه آيا ممكن است معصومان (كه خداوند آنها را در احكام الاهى و تبليغ و تبيين شرايع دينى معصوم قرار داده است) از سوى خداوند در برخى احكام شخصىِ خود به دلايلى و مصالحى، مورد اسهاء خداوند (و نه سهو شيطانى كه ديگر آدميان به آن مبتلايند) واقع شوند يا نه؟ كه در اينجا شيخ صدوق اسهاء را مى‏پذيرد و شيخ مفيد آنرا رد مى‏كند. شيخ مفيد كسانى را كه قائل به سهو پيامبر شوند، مقصر مى‏خواند. امّا بايد توجّه داشت، چنانكه گفته شد، اين مقصر خواندن شيخ مفيد، غير از نسبتى است كه نصيريه به باقى شيعيان مى‏دادند و خلط بين اين دو مطلب، باعث به وجود آمدن اشكالات فراوانى مى‏شود.
اما نكته حائز اهميت در اين ميان آن است كه بدانيم حداقل‏هاى شيعى چه چيزهايى بوده است؟ اين مطلب غير از آن است كه وجوه اشتراك ميان شيعيان را توصيف كنيم.^۱
خلط بين اين دو مبحث، باعث ايجاد مغالطه براى برخى نويسندگان شده است؛ به طورى كه مشاهده تفاوت در وجوه اشتراك شيعه در زمان‏هاى مختلف، گمان اين مطلب را به ذهن ايشان رسانده كه حداقل‏هاى معارف شيعى نيز تغيير كرده است.