كائنات‏اند. ^۱
حلقه نهايى اين بحث نيز چنين شكل مى‏گيرد: اعتقاد به ويژگيهاى فرابشرى كه از ابتدا در زبان دين مطرح نبود و در قرن دوم توسط غاليان ساخته شد، در هزاره اخير به يك باور عمومى تبديل شده و به لازمه ذاتى امامت بدل گشته است.
در اين مقاله به‏سان نگاشته‏هاى فوق، از ورود گسترده به مباحث دقيق كلامى خوددارى شده و از قرآن به عنوان مهم‏ترين منبع متقن اسلامى - تاريخى كمك گرفته شده است.^۲ ما در ابتدا و در مطلع اين مقال، به بررسى واژه «فرابشر» پرداخته‏ايم. اين واژه‏اى است كه در اين‏گونه نوشته‏ها به فراوانى از آن استفاده شده امّا از بررسى مفهوم آن به شدّت غفلت شده است. آنچه در اين مقاله پى مى‏گيريم، اين است كه نشان دهيم برخلاف ادّعاى فوق، قرآن از وجود يك نظام ويژه اعطاى كمالات سخن مى‏گويد. لذا هرگونه استدلالى كه بر فقدانِ كمالات تأكيد ورزد يا اعتقاد به وجود برخى كمالات غيرعادى در انبيا و اوليا را به ساخته‏هاى قرون بعدى نسبت دهد، واقعيّت اسلامى - تاريخى موجود را ناديده گرفته است. اين نظام را در چند حوزه بررسى مى‏كنيم:
نخست آنكه خداوند كمالاتى را به‏طور خاص به پيامبران عطا كرده است.
دوم آنكه خداوند كمالاتى را به‏طور خاص به غير پيامبران ارزانى داشته است.
سوم آنكه خداوند در مواردى، نحوه مواجهه جهان خارج با اوليايش را به گونه‏اى خاص متمايز كرده است.
افزون بر آنكه اصولاً امتيازدهى ويژه خداوند، اختصاص به انبيا و اوليا نداشته و حتّى اشيا نيز از اين امور بهره برده‏اند.