لايعرفُ امامه ماتَ ميتةً جاهليّةً ؛ هركس بميرد و امامش را نشناسد، با مرگ جاهلى مرده است. 1
امام رضا عليه السلام در تفسير اين حديث مىفرمايد: «مَن ماتَ وَ لم يعرفهم - أي الائمّة من أهل البيت - ماتَ ميتةً جاهليّة ؛ هركس بميرد در حالى كه آنان را نشناسد - يعنى ائمّه از اهل بيت را - به مرگ جاهلى مرده است.» 2
بر اين اساس، امام مهدى عليه السلام فردى معصوم هموِزان قرآن است (بنا به حديث ثقلين و احاديث ديگر كه ملاحظه خواهيد كرد) كه از هر نوع خطا و سهو عارى است و الگوى عينى و تمام عيارِ آموزههاى وحيانى است كه در آن هيچ خطا و سهو و نسيانى راه ندارد.
از لحاظ مبانى حكومتى نيز نهضت اصلاحى دينىِ ايشان، حلقهاى از حلقات نهضتهاى اصلاحى انبياست. بدين روى، همانند آنان، اختياراتشان را مستقيماً از خدا مىگيرند و با تعيين خالص الاهى بدون دخالت مردم در انتخاب، حكومت مىكنند كه همان «نصب» امام خواهد بود.
تعبير قرآنىِ (يَعْبُدُونَنى لايُشرِكُونَ بى شَيْئاً) «آنان مرا مىپرستند و هيچ چيزى را شريك من نمىسازند.» 3 شخصيّت امام مهدى عليه السلام را از بُعد عصمتِ نشان مىدهد. ساختار اين عبارت (كه نكره در سياق نفى است) نشان مىدهد هر نوع پيرايه شرك از ايشان رخت بربسته است. چون به ابعاد شرك نظر كنيم، آن را شرك نظرى (انديشه) و عملى (عبادى و رفتارى) مىيابيم. ايشان از هر نظر معصوماند. نه در انديشه خود دچار شرك هستند و نه در عمل و رفتار خود دچار معصيت مىشوند چرا كه معصيت به نوبه خود شرك است و اساس آن فرمانبردارى از نفس يا شيطان در برابر فرمانبردارى از خداست.
آنچه دامنگير جامعه مؤمنان است - هرچند به صورت ناخودآگاه - شرك در اطاعت است كه قرآن در آيه شريفه 106 سوره يوسف به آن اشاره فرموده است: (وَ
