مى‏شناسد؛ بنابراين بايد مهدويّت را در اين فرهنگ - آن هم با نگاهى جامع به تمام آموزه‏هاى آن - نگريست.
به نظر مى‏رسد در اين فرهنگ، مهدويّت با چهار بُعد اصلى پيوند مستقيم دارد: بُعد جايگاه «مهدويّت و هندسه تعاليم وحى» كه هرمى شكل است و تا حدودى اهداف، راهبردها و رهيافتهاى حركت امام مهدى را نمايان مى‏سازد؛ عرصه «مهدويّت و حركت اصلاحى انبيا» كه نظريه مهدويّت را حلقه‏اى از حلقات حركت توحيدى انبيا مى‏شناساند كه تحقّق همه جانبه و گسترده وعده آنهاست؛ بُعد «مهدويّت و امامت» در فرهنگ دين‏ورزى كه آموزه نصب، برترى (امامت از رسالت) و عصمت را به بار مى‏آورد؛ و امام مهدى را در رتبه امامت مى‏نشاند؛ و سرانجام پيوند «مهدويّت و اهل بيت»، چرا كه امام مهدى به اتّفاق فريقين، از اهل بيت پيامبر خداست. اين پيوند، ابعاد بسيار متنوع و فرازمندى را از آموزه‏هاى مهدويّت به ارمغان مى‏آورد.