للإسلام...؛ خداوند طاعت ما را براى ساماندهى ملّت [ اسلام‏] و پرهيز از اختلاف و از هم‏گسيختگى، واجب ساخت و پيشوايى ما را مايه نجات از تفرقه قرار داد و حُبّ ما را سبب عزّت و شكوه اسلام كرد.» ¹
امام حسين عليه السلام نيز خطاب به وليد والى مدينه فرمود: «أيّها الأميرُ، إنّا أهلُ بيتِ النُبوّة و مَعدِنُ الرّسالة و مُختَلفُ الملائكة و مَهبِطُ الوحي، بنا فَتَحَ اللَّه و بِنا خَتَمَ: اى امير، ما اهل بيت نبوّتيم و معدن رسالتيم و محلّ آمد و شد فرشتگانيم و فرودگاه وحى‏ايم. خداوند با ما [ سعادت را] گشود و با ما به پايان برد.» ²
در اين زمينه روايات بسيار فراوانى در آثار ساير ائمّه اهل بيت بر جاى مانده و عرصه بسيار فراخ و ژرفى در شناخت و حقوق و... آنان فراهم آورده است. ³ ازجمله حديث امام حسن عسكرى عليه السلام كه مى‏فرمايد: «نَحْنُ كَهْفٌ لِمَن إلْتِجَأَ وَ نُورٌ لِمَنْ استَضاءَ بِنَا وَ عِصْمَةٌ لِمَنْ اعْتَصَمَ بِنا، مَنْ أَحَبَّنا كانَ مَعَنا فِي السّنامِ الأعلى وَ مَن انحَرَفَ عَنّا فَإلى‏ النّارِ؛ ما پناهگاهيم براى كسى كه به ما پناه آورد و نوريم براى آنكه از ما نور طلبد و بازدارنده [ از انحراف‏] ايم براى آنكه به ما چنگ زند. هركس ما را دوست داشته باشد، با ما در رتبه والاست و هركس از ما منحرف گردد، به آتش رهسپار است.» ⁴
آنچه اكنون در اين آموزه‏ها در پى آنيم، مهدويّت‏شناسى در عرصه اهل بيت‏شناسى است كه بُعدى ديگر از ابعاد اين نظريه را آشكار مى‏سازد؛ آن هم بُعدى كه خود اضلاع و زواياى فراوانى را به همراه مى‏آورد. در اين‏باره تنها كافى است كه در فهرست اوصاف و ويژگيهاى اهل بيت در همين روايات درنگ كنيم.

نتيجه‏

بحث مهدويّت بين الاديانى، بر محور «باور به منجى و موعود گرايى» متمركز است. چون موعود گرايى را با محك قرآن ارزيابى كنيم، قرآن اصل اين نظريه را تأييد مى‏كند؛ ليكن مهدويّت را براساس احياى فرهنگ وحيانى «توحيد مدار»