امام كاظم عليه السلام به هشام فرمودند:
عاقل دروغ نمى‏گويد گرچه ميل نفسانى‏اش به‏سوى او باشد.^۱
و نيز فرمودند:
هنگامى‏كه شخص دروغ مى‏گويد، فرشته به‏علّت بوى بد او، به‏اندازه يك ميل از او فاصله مى‏گيرد.^۲

بدترين نوع كذب، كذب و افترا به خداست‏

اصولاً بخشى از زشتى كذب و افترا، بستگى به شأن و شخصيّت كسى دارد كه مورد كذب و افترا قرار گرفته است. از اين منظر، افترا بر عامّه مردم هرگز هم‏سنگ با افترا بر بزرگان يك جامعه نيست؛ زيرا افترا بر بزرگان، موجب بروز مجموعه‏اى از عوارض اجتماعى مى‏شود كه جبران آن به‏راحتى ممكن نيست.
از سوى ديگر، مقام و منزلتى كه با اين كذب و افترا مورد تعدّى قرار مى‏گيرد، با مقام و منزلت افراد عادى تفاوتى فاحش دارد.
حتّى اگر چنين تفاوت بزرگى مورد قبول قرار نگيرد، نمى‏توان دروغ بر آفريننده كائنات و نيز خاتم رسولان را با دروغ بر ديگران يكسان شمرد؛ چرا كه اصولاً خدا و رسول صلى اللَّه عليه و آله و امامان عليهم السلام با افراد عادى قابل قياس نيستند، تا افترا بر آنان با افترا بر ديگران يكسان و همسنگ شمرده شود.
گفتنى است، معمولاً كذب بر خدا و رسول صلى اللَّه عليه و آله، افزون بر زشتى فراوانش با بدعتهايى همراه مى‏شود؛ زيرا آنچه به‏دروغ به خدا و رسول صلى اللَّه عليه و آله نسبت داده مى‏شود، به‏سان حكم شرعى خواهد بود و نوعى وجوب يا جواز را به‏همراه خواهد داشت، كه اين خود گناهى عظيم است.
خداوند در كلام خويش، به زشتى اين عمل اشاره كرده و عذابى دردناك براى آن قرار داده است: