سه‏بار و آن‏هم براى پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و اوّلين امام عليه السلام و آخرين امام(عج) به‏كار برده شده است كه حكايت از حسّاس بودن مقام ايشان مى‏كند.
«اللّهمَّ صَلِ‏ّ عَلى مُحَمَّدٍ...» : و از اينجا زمينه را براى بيان مجموعه‏اى از خواسته‏هاى خود فراهم كرده‏اند و اين، خود حكايت از آن دارد كه ائمّه هدى هرگاه حوايج مهمّى داشته و خواهان نيازهاى امر دنيا و آخرت بوده‏اند، ابتلا به رسول‏اكرم صلى اللَّه عليه و آله و خاندان گرامى او درود و تحيّت مى‏فرستادند و سپس تقاضاى خود را يكى پس از ديگرى عرضه مى‏داشتند؛ چنان كه در اين دعا هم چنين فرموده‏اند و صد البتّه بايد سرآغاز ذكر حوايج، نام نامى و گرامى رسول‏اكرم صلى اللَّه عليه و آله را بر زبان جارى ساخت. او گوهر گران‏قدر عالم آفرينش است كه بدون شك خداى تعالى به واسطه وجود اقدس آن بزرگوار، تمام خواسته‏هاى داعى را برمى‏آورد و دعاى او را به اجابت مى‏رساند. ^۱
روح انسان به جهت تعّلق به ابدان، در قبول انوار الهى ناقص است و از آن نمى‏تواند مستفيذ و بهره‏مند شود مگر در وقتى كه علاقه ميان او و روح پيغمبرى كه صاحب دعوت آن زمان است استحكام پذيرد. زيرا كه ارواح مقدّس انبيا از علايق، مبّراست و پيوسته از مبدأ فيّاض، فيوض كلّيّه متوجّه ايشان است. پس زمانى كه روح كسى با روح پيامبراكرم صلى اللَّه عليه و آله سنخيّت يابد، پرتوى از آن به روح آن كس مى‏تابد و به قدر استعداد خود فيض‏پذير مى‏شود. بنابراين هيچ واسطه و آشنايى بهتر از صلوات براى آشنايى با سيرت آن حضرت نيست. ^۲
در فرازى از اين دعا امام(عج) ويژگى صلوات بر پيامبر صلى اللَّه عليه و آله را به اين صورت بيان مى‏كنند:
... أَفْضَلَ وَ أَحْسَنَ وَ أَجْمَلَ وَ أَكْمَلَ وَ أَزْكَى وَ أَنْمَى وَ أَطْيَبَ وَ أَطْهَرَ وَ أَسْنَى وَ أَكْثَرَ مَا صَلَّيْتَ وَ بَارَكْتَ وَ تَرَحَّمْتَ وَ تَحَنَّنْتَ وَ سَلَّمْتَ عَلَى أَحَدٍ مِنْ عِبَادِكَ وَ أَنْبِيَائِكَ وَ رُسُلِكَ وَ صِفْوَتِكَ وَ أَهْلِ الْكَرَامَةِ عَلَيْكَ مِنْ خَلْقِكَ‏