بنده بودن خدا شرايطى دارد و وظايفى در آن شرايط داخل است تا كسى بتواند بگويد من بنده خدا هستم. البتّه ادّعاى مخلوقيّت، مستلزم هيچ شرطى نيست و همه كس و همه موجودات مى‏توانند بگويند ما مخلوق خدا هستيم ولى ادّعاى بندگى، فقط در شأن انبيا و اولياى خداست و از همين جهت است كه مقام بندگى در مرتبه‏اى قرار دارد كه اعضاى اصلى اهل بهشت را صاحبان اين مقام تشكيل داده‏اند. ^۱
هم چنان كه خداوند مى‏فرمايد: (فَادْخُلي في عِبادي)^۲، «پس در زمره بندگان من درآى.» و سپس مى‏فرمايد: (وَ ادْخُلي جَنَّتي)^۳، «پس به بهشت من درآى».
نتيجه آنكه مقام بندگى در مرتبه‏اى است كه اهمّيّت آن را قرآن مجيد رسانيده و از اين جهت است كه امام عليه السلام در درود مخصوص بر رسول‏اكرم صلى اللَّه عليه و آله عرض مى‏كند: «اللّهُمَّ صَلِ‏ّ عَلى مُحَمَّدٍ عَبدِكَ...»
حقيقت اين مقام در شأن انبيا و اولياى خدا مصداق كامل دارد و آنان مى‏توانند اين ادّعا را داشته باشند. بنده خدا رسول‏اكرم صلى اللَّه عليه و آله است كه خداى تعالى در مقام شايستگى، او را با اين سِمت خوانده است:
(سُبْحانَ‏الَّذي أَسْرَى بِعَبْدِهِ لَيْلاً مِنَ‏الْمَسْجِدِالْحَرامِ إِلَى الْمَسْجِدِالْأَقْصَى...)^۴
منزّه است آن [ خدايى ]كه بنده‏اش را شبانگاهى از مسجدالحرام به سوى مسجدالاقصى سير داد...
برجسته‏ترين سيماى حضرت كه بستر رسيدن به كمالات ديگرش بود بندگى و عبوديّت او بود. ^۵ در هفت آيه از قرآن كريم، صفت «عبد» براى خاتم پيامبران ذكر شده است كه هر كدام با توجّه به سياقش، وجهى از «عبد» بودن پيامبر صلى اللَّه عليه و آله را بيان مى‏فرمايد. مهم‏ترين صورت اصلى «عبد»، در عبادت آشكار