مى‏شود و رسول خاتم صلى اللَّه عليه و آله نيز از همان اوايل بعثت اين علامت بندگى را داشته‏اند: (عَبداًّ إذا صَلّي)^۱. عبادت و بندگى خداوند براى آن حضرت، عاملى جهت گوشه‏گيرى و رهبانيّت نبود، بلكه خود نوعى حركت و رشد بود تا ديگران را آگاه و حقايق را برايشان بازگو نمايد و اصل حقيقت، پذيرفتن بندگى خدا در برابر بندگى بتهاست و والاترين وظيفه «عبد»، آن است كه با رساندن پيام مولا، بندگان را از ظلمات خارج كند و به‏سوى نور رهنمون شود.

2-2. رسول‏اللَّه‏

خطاب به رسول از آن جهت [ است‏] كه عظمت رسالت را در مقابل منافقان بيان فرمايد، كه هدايت اصلى به‏دست خداوند است و پيامبر فقط پيام‏رسان الهى است؛ هرچند كه منافقان، حق را مى‏بينند ولى به سمت كفر شتابان‏اند. ^۲
در هر دو آيه، ملاطفت و مهربانى الهى به رسول به‏گونه‏اى بيان شده است كه ايشان با همان يقين كمال يافته، بتوانند از دو مسير گزند مردم جاهل و منافقان عالم به‏راحتى پيام الهى را ابلاغ نمايند. صفت «رسول» براى خاتم پيامبران صلى اللَّه عليه و آله در قرآن كريم جمعاً 140 مرتبه تكرار شده است.
رسول، انسانى است كه خداوند او را با رسالتى ويژه به‏سوى قومى مبعوث مى‏كند تا ايشان را به آموزه‏هاى اسلام هدايت نمايد. او در اين مأموريّت، معجزه يا معجزاتى از جانب خداى‏متعال به‏همراه دارد كه گواه بر صدق رسالت اوست و بدين وسيله، حجّت بر مردمى كه خداوند وى را به‏سوى آنان فرستاده است تمام مى‏شود. تكذيب و مخالفت با آن پيامبر، بدبختى و عذاب يا هلاكت دنيا را درپى خواهد داشت و انواع عذاب در آخرت. اينجاست كه به پيامبر نذير و منذر يعنى بيم‏دهنده گفته مى‏شود. از طرفى ديگر، ايمان به رسول و فرمان‏بردارى از وى، سعادت دنيا و رحمت و بخشايش و رضايت و بهشت خدا را در آخرت به‏همراه