تدوين حديث(5)
منع تدوين؛ توجيه ها و نقدها
محمد على مهدوى راد
در مقاله پيشين برخى از توجيه ها در منع تدوين را آورديم و در پرتو اسناد تاريخى به نقد آنها پرداختيم و اينك توجيه هاى ديگر و نقد آنها.
2 . آميختگى قرآن با حديث:
از جمله كهنترين توجيه ها براى عدم كتابت و يا منع از كتابت، جلوگيرى از آميزش قرآن با حديث است. بدين معنى كه كسانى پنداشته اند ـ ويا كوشيده اند به اين پندارها دهند ـ كه اگر كتابت حديث معمول گشت، صحابيان و مردمان به هنگام نگاشتن قرآن، حديث را نيز با آن در مى آميختند، و بازشناسى قرآن از حديث دشوار مى گشت و مآلاً قرآن ـ اين معجزه جاودان الهى ـ تباه مى گشت. در ذيل نقلى كه پيش تر از عمر بن الخطاب (به هنگام دستور تباه ساختن و سوزاندن احاديث) آورديم، چنين آمده بود:
۰.… وانّى واللّه لا البسُ كتاب اللّه بشئٍ أبداً؛ ۱
۰.به خدا سوگند كه كتاب الهى را هرگز با چيزى در نمى آميزم.
1.تقييد العلم، ص۴۹؛ حجية السنّة، ص۳۹۵
