حدّاقل دو ترجمه، قبل از سال 1077ق، صورت گرفته است: يكى ترجمه صدرالدين تبريزى كه در عصر شيخ بهايى انجام شد؛ و ديگرى ترجمه بسطامى كه در سال 1067ق، نگاشته شده است.
آقا جمال، در ترجمه خود، از اين دو ترجمه و خصوصا ترجمه بسطامى، متأثّر بوده است. براى روشن شدن اين موضوع، به مقايسه مقدمه اين دو ترجمه (بسطامى و آقا جمال) مى پردازيم.در مقدمه ترجمه بسطامى آمده:
حمد و ثنا و شكر بى منتها، پروردگارى را كه دلالت كرد ما را بر شاهراه نجات و هدايت نمود ما را به سوى آن چيزى كه موجب علوّ درجات است و درود نامحدود، بر اشرف مخلوقات و افضل اهل ارض و سماوات، محمد(ص) و اهل بيت او كه محبّت و موالات ايشان ….
و در مقدمه ترجمه آقا جمال آمده:
سپاس مر خداى را كه دلالت كرد ما را به جاده نجات و هدايت فرموده ما را به سوى آنچه واجب مى گرداند بلندى درجات را و درود بر اشرف آفريدگان و افضل اهل زمين و آسمان، محمد(ص) و آل او، آنان كه به دوستى ايشان….
با مقايسه اين دو ترجمه، روشن مى شود كه سلاست و روانى ترجمه بسطامى، بيش از ترجمه خوانسارى است؛ زيرا بسطامى از مترجمان موفّق و پركار قرن يازدهم است كه آثار متعدّدى در ترجمه از وى بر جاى مانده است.

ويژگى هاى ترجمه آقا جمال

آقا جمال در بيان خصوصيّات ترجمه خود، در مقدمه، چنين مى نويسد:
… به خاطر فاتر اين بنده محتاج به عفو بارى، جمال الدين محمد بن حسين خوانسارى رسيد كه آن را به زبان فارسى ترجمه نمايد تا همگى طوايف انام، از خواص و عوام، از آن محظوظ و بهره مند گردند. بنابرآن، اقدام بر آن نموده،