ندارد كه آيا آن حكمت, يك عبارت كامل و مستقل است يا نه. گاه هم بدون آنكه متوجّه باشد, آيه قرآن را در رديف گفتارهاى حكيمانه پيشوايان مى آورد (چنانكه از ليثى واسطى سرزده است)! ^۱

د. منابع كتاب

مؤلّف در مقدّمه خويش بر «عيون الحكم» ^۲ درباره مصادر احاديث اين كتاب, چنين گفته است:
من اين مجموعه روايات را از كتابهاى گوناگونى برگرفته ام, همچون: «نهج البلاغه» رضى, «مأة كلمه» جاحظ, «دستور معالم الحِكم» قُضاعى, «غررالحِكم» آمِدى, «مناقب» خوارزمى, «منثورالحِكم» از مؤلّفى ناشناخته, «القلائد والفرائد» اسفراينى, «خصال» صدوق و نيز كتب ديگرى كه اگر بخواهم نام و اسناد آنها را ذكر كنم, به اطناب مى انجامد و مايه خستگى و ملال مى گردد…
چه خوش گفته اند: «تسمعُ بالمعيدى خيرٌ مِن أن تَراه» (آواز دُهل شنيدن, از دور خوش است)! به رغم آنچه مؤلّف در مقدّمه بِدان تظاهر نموده, از گستره منابع خود ياد مى كند و حتّى ذكر همه آنها را مايهٌِ ملال خاطر مى داند, وقتى خود از نزديك به كتابش نگاهى مى افكنيم, مى بينيم كه بيشتر احاديث گردآورده او (بلكه نزديك به صددرصدِ آنها) همان است كه در «غررالحكم» آمِدى آمده است; جز آنكه واسطى, روايات را پس و پيش كرده, برخى را پيوسته و برخى را گسسته و به صورت پراكنده آورده و در مجموعه روايات, چنان