1.گرچه مجلسى, بعد از نقل داستانى طولانى در مورد سلمان فارسى و عمر خطّاب مى گويد: ما اين داستان را ذكر كرديم; گرچه داستان عجيبى است و در كتب معتمدْ ذكر نشده است; امّا ما آن را در يك اصل قديمى يافتيم (بحارالأنوار, ج۸, ص۲۲۴). در اين مورد خاص, مجلسى, نكته بيشترى در مورد كتاب مورد بحث بيان كرده است و آن را به عنوان كتاب مناقب به نقل از مفضّل (بحارالأنوار, ج۸, ص۲۲۲) معرّفى كرده است. در حقيقت, داستان با برخى تفاوت ها در كتاب الهفت و الأظله, منسوب به مفضّل بن عمر جُعفى ذكر شده است (ص۸۶ ـ۹۳) در چاپ عارف تامر و Ign,A.Klalife, بيروت, ۱۹۶۰. در مورد داستان, ر.ك: H.Halm, Das Buch der schatten, Der Islam, ۵۵, ۱۹۷۸, pp, ۲۱۹ff هيچ يك از كتب مفضّل, به عنوان اصل, در منابع, مورد اشاره قرار نگرفته اند. بنابراين, نتيجه اى كه مى بايد گرفت, اين است كه حتى مجلسى هم مى دانست (از طريق منابع غير قابل دسترس براى ما) كه كتاب مفضّل (كه شايد همان كتاب الهفت والأظلة باشد), در حقيقتْ اصل نيست; يا اگر مجلسى حدّاقل در اين مورد, اصطلاح اصل را استفاده كرده است, در ارجاع دادن عمومى به كتب قديمى از زمان ائمه باشد (براى مقايسه ر.ك: بحارالأنوار, ج۱۸, جزء۲, ص۷۲۲ و ۷۸۷ از چاپ سنگى).

2.بحارالأنوار, ج۱, ص۱۰, بنگريد به ذيل بخش چهارم.