بيست سر به نام «صرصائيل» است كه علامه مجلسى, آن را از معانى الأخبار, الخصال, و أمالى الصدوق با اختلاف جزئى (24 سر بودن فرشته) اخذ كرده كه در روايت اخير, فرشته مذكور, خود را «محمود» معرّفى كرده و وظيفه تزويج فاطمه(س) به على(ع) را عهده دار بوده است.
در مناقب ابن شهر آشوب, روايت صرصائيلْ نقل شده و در آن گفته شده كه فرشته مذكور, بيست سر داشته كه در هر سرى يكهزار زبان بوده است.
2. نويسنده مقاله مورد بررسى, اين روايت را از بحارالأنوار, از كشف الغمّه نقل كرده, ولى متذكّر نشده كه محقّق اِربِلى آن را از كتاب هاى خوارزمى برگرفته است. شايسته بود كه پژوهشگر, به اين نكته اشاره مى كرد تا امكان پيگيرى بررسى ها براى خواننده مقاله فراهم مى شد.
3. اين روايت در مناقب خوارزمى (ص 340, ش 360), و مناقب ابن مغازلى (ص 344) و مئة منقبة(ص 35, ش 15) نقل شده و در هر سه كتاب, روايت مورد بحث, از معافى بن زكريا, از حسن بن على عاصمى, از صُهيب بن عبّاد بن صهيب, از امام صادق(ع), از پدرانش, از على(ع) نقل شده است.
4. معافى, حسن عاصمى و صهيب, از رجال ناشناخته و مهمل هستند. بنابراين, ثقه بودن آنها قابل احراز نيست و لذا روايت آنها فاقد اعتبار و بى ارزش است و دوصفحه كندو كاو و بررسى درباره چنين روايتى لازم نبوده است.
5. گفته شد كه اين روايت, در كتاب هاى شيخ صدوق (أمالى الصدوق, ص 474) نيز از جعفر بن محمد بن مسرور, از حسين بن محمد بن عامر, از