ابژه، ممكن است غير مادى باشد(مثل پنداشت، واقعه يا حتى امكان وقوع امرى)؛ لكن در هر حال، واقعاً وجود دارد. وقتى خودِ تصورات ذهنى موجود در ذهن در نگاهى ثانوى، ملاحظه شوند، ابژه به شمار مى آيند. سوژه، امرى كاملاً ذهنى است و وقتى ذهن در برابر جهان خارج قرار گيرد، وجود خارجى ندارد. به عبارت ديگر، سوژه «وجود واقعى» ندارد، بلكه در نفْس ماست. سوژه در ضمير آگاه نويسنده جاى دارد و به تعبيرى استنباطى است از آنچه نويسنده در پى ابراز كردن آن است. براى مثال، يك نوشته و گزارش تاريخى، واقعه اى عينى و بيرونى را توصيف و گزارش مى كند. مورّخْ امرى را كه در جهان عينى و خارج از ذهن او رخ داده، به تصور مى كشد.
معمولاً چنين نوشته اى، دست كم، به طور تلويحى، مدعى حقيقت مى شود: «آنچه به شما مى گويم از اين قرار است؛ آنچه مى گويم واقعاً رخ داده است». ما نيز در مقام خواننده بر مبناى نزديكى آن نوشته به حقيقت اگر بتوانيم ، درباره آن ادعا به داورى مى نشينيم؛ لكن همان طور كه پيشتر اشاره شد اين رهيافت در مورد غالب آثار ادبى چندان سودمند نيست؛ زيرا اين نوشته ها ادعاى جدى درباره حقيقت ندارند. در واقع، ما اين آثار را اغلب به همان صورت كه هستند مى پذيريم و حتى تلاش هم نمى كنيم كه درباره ميزان حقيقت داشتن آنها به قضاوت بنشينيم. ^۱