بلكه تا به حال به كسى كه منكر اين باشد برنخورده ايم. و شاهد و دليل بر اين مطلب نيز بسيار است.
از آن جمله است، آيه شريف «و ايّدهم بروح منه»؛^۱ زيرا كه مراد از اين روح - كه خداوند عالَم، بندگان مؤمنين خود را مؤيّد گردانيده به وى - ملك است، چنانچه حضرت امام جعفر صادق - عليه السّلام - بيان و تفسير آن فرموده اند. ^۲
و از آن جمله است، نيز آيه شريفه «عن اليمين و عن الشمال قعيد. ما يلفظ من قول إلاّ لديه رقيب عتيد»؛ ^۳ زيرا كه از حضرت امام جعفر صادق منقول است كه مراد از رقيب عتيد و قعيد عن اليمين و عن الشمال در اين آيه، ملك و شيطان است، كه منزلگاه آنها در دو گوش دل است. ^۴
و از آن جمله است، نيز آيه شريفه «الشيطان يعدكم الفقر و يأمركم بالفحشاء والله يعدكم مغفرة منه و فضلاً»؛ ^۵ زيرا كه حضرت امام جعفر صادق - عليه السلام - فرموده اند كه مراد از وعده دهنده در اين آيه به مغفرت و فضل، ملكى است كه با آدمى است؛ همچنان كه مراد از شيطان در اين آيه نيز، همان شيطانى است كه با وى است. ^۶
و از آن جمله است، نيز حديثى كه صدوق - عليه الرحمه - در كتاب علل الشرائع به سند متصل از أبى عبد الرّحمان روايت كرده:

۰.قال: قلت لأبى عبد اللّه -عليه السّلام: إنّى ربّما حزنت فلا أعرف في أهل و لا مال و لا ولد، و ربّما فرحت فلا أعرف في أهل و لا مال و لا ولد. فقال: إنّه ليس في أحد، إلاّ و معه ملك و شيطان. فإذا كان فرحه، كان دنوّ الملك منه، و إذا كان حزنه كان دنوّ الشيطان منه. و ذلك قول اللّه - عزّوجلّ - : «الشيطان يعدكم الفقر و