امام(ع) در پاسخ به سه نكته اشاره مى كند:
1 . بنده خدا در آنچه خداوند به او ارزانى فرموده، احساس مالكيت ندارد. بندگان حقيقى، مال را از آن خدا مى دانند و آن را در جايى كه او فرموده است به مصرف مى رسانند.
2 . او براى خود تدبير نمى كند.
3 . همه كارهاى چنين بنده اى در محدوده امر و نهى خداوند است.

خداوند مالك است

از جمله روشنگريهاى قرآن اين است كه مالكيت در آسمانها و زمين، تنها از آن خداوند است. خداوند مى فرمايد:
آيا نمى دانى كه فرمانروايى آسمانها و زمين از آن خداوند است؟^۱بگو: خداوندا، اى فرمانرواى هستى، به هر كه بخواهى فرمانروايى مى بخشى و از هر كس كه بخواهى فرمانروايى بازستانى.^۲و فرمانروايى آسمان و زمين از آن خداوند است و خدا بر هر كارى تواناست.^۳و فرمانروايى آسمان و زمين از آن خداوند است و سير بازگشت به سوى اوست.^۴
اين روشنگرى قرآن بر شيوه زندگى انسان تأثير مستقيم دارد؛ چون وقتى آدمى به اين باور دست يابد كه خداوند مالك مطلق آسمانها و زمين است و هيچ مالك ديگرى به جز او نيست، از تمايلات دنيوى خود مى كاهد و از قيد وابستگى به دنيا مى رهد. اين، همان چيزى است كه علماى اخلاق آن را زهد مى نامند كه معناى مقابل آن وابستگى به دنياست.