بگو: آيا به چيزى را جاى خداوند مى پرستيد كه نه زيانى براى شما دارد و نه سودى؟۱
هيچ مصيبتى (به كسى) نرسد، مگر به اذن الهى.۲
و چيزى نخواهيد، مگر آنكه خدا خواهد.۳
اين اولين مرحله معرفت، يعنى شناخت خداوند جبار است؛ امّا تفويض مرحله پايانى معرفت شمرده مى شود. اگر انسان يقين كند كه خداوند تدبير امور او را به تنهايى در دست دارد و تنها او گيرنده و دهنده، بخشنده و مانع، خسارت ده و منفعت رسان است، بى شك امور خود را به او تفويض خواهد كرد. در اينجا تفويض، ايمان و تسليم است؛ ايمان به اينكه همه امور بنده به دست خداست و تسليم شدن در برابر حكم خداوند در همه حال.
۰.پيامبر اكرم(ص) فرموده است:از كار انسان مؤمن در شگفتم كه خداوند برايش قضايى مقدر نمى كند، مگر اينكه در آخر كار برايش موجب نيكويى است. ۴
۰.و فرموده است:هر كس از ميان خلق خدا او را بيشتر بشناسد، به تسليم در برابر قضاى او سزاوارتر است. ۵
۰.از امام صادق(ع) چنين نقل شده است:از جمله آنچه كه خداوند به موسى وحى كرد اين بود: اى موسى، محبوب ترين خلق من در نزدم بنده مؤمن من است. پس هرگاه بلايى به او رساندم، در جهت
1.سوره مائده، آيه ۷۷ .
2.سوره تغابن، آيه ۱۱ .
3.سوره انسان، آيه ۳۱ .
4.التوحيد، صدوق، ص ۴۱ .
5.ميزان الحكمة، ج ۶ ، ص ۱۵۷ .
