خود ناراضى است و شأن خود را پست مى كند؟ من ضمانت مى كنم اگر در انديشه كسى جز رضامندى از قضاى خدا خطور نكند، مستجاب الدعوه شود. ^۱
اينان صاحبان نفسهاى مطمئنه اند كه خدا درباره آنان فرموده است:
هان اى نفس مطمئنه، به سوى پروردگارت كه تو از او خشنودى و او از تو خشنود، باز گرد.^۲

ابن سينا در اشارات، در مقامات العارفين، نيز به همين معنا اشاره دارد:
عارف، شاد و مسرور و خندان است. از روى تواضع، كوچك را چون بزرگ مورد احترام قرار مى دهد و با كودن چون زيرك گشاده روست؛و چگونه شاد نباشد كه خداوندْ شادمانى اوست و او در هر چيز خداى را مى بيند. ^۳

منازل راه

بين «معرفت جبار» و «تفويض كار به او»، مراحل ميانى و منازل بسيارى است كه شرح آن مجالى ديگر مى طلبد. هنگامى كه انسان دانست كه خدا پروردگار جهانيان و بخشنده مهربان است، او را سپاس مى گزارد و چون دانست او سرپرست و حاكم بر بندگان است، اطاعت و بندگى او را پيشه خود مى كند و چون دريافت كه خداوند دعاى بندگان خود را مستجاب مى كند، به درگاه او دست به دعا برمى دارد و وقتى فهميد كه خداوند آمرزنده است، به استغفار و توبه مى پردازد و هنگامى كه دانست خدا شديد العقاب است، از مقام پروردگار خويش بيمناك مى گردد و چون دانست خداوند داراى رحمت گسترده است، به او اميدوار مى شود و وقتى فهميد كه خداوند متعال بندگان خويش را دوست داشته، گرامى شان مى دارد، خدا را دوست خواهد داشت.