مناجات
اى غفّار ذنوب و اى ستّار عيوب! اى رحمان بخشاينده! اى رحيم آمرزنده! اى برافرازنده نُه خيمه بى ستون! اى پديد آرنده عوالم «كن فيكون»!۱ اى صانع هر وجودى! اى واهب هر كرم و جودى! اى ذكر دلگشايت ، مبشّر اقبال! اى شكر پيامت ، مبشّر آمال! اى غرايب اكرامت ، به همه رسيده ، و اى رعايت انعامت ، همه را پسنديده! ...
اى هفت آسمان و هفت زمين ، به فيض نور فضلت روشن كه «اللّه نور السموات و الأرض مثل نوره كمشكوة فيها مصباح»۲ ! اى در خلوتْ خانه هر عارف معارف، از انوار اسرارت چراغى ، و اى بر جان هر عاشق صادق نيازمند مستمند ، از سَطَوات اشراقات تجليّات جمال و جلالت ، داغى ! اى شحنه عشقت از سرِ بازار ملامت ، صد هزار همچو منصور ، از دار نقمت ، سرنگونْ آويخته ، و اى خون هزار هزارْ طالب عاشق موافق را جلاّد جلالت در تمنّاى جمالت ، يحيى وار در طشت بلا به تيغ عنا ريخته! ...
1.بقره ، بخشى از آيه ۱۱۷؛ آل عمران ، بخشى از آيات ۴۷ و ۵۹ ؛ انعام ، بخشى از آيه ۷۳.
2.نور ، بخشى از آيه ۳۵.
