يُنْجِيهَا ¹ .
الهى ! اگر چه نفس من مدد كرد مرا از روى طغيان و سركشى بر چيزى كه هلاك مى كند او را از تخلّق به اخلاق رذيله ، پس به تحقيق كه من هم مدد كردم او را الحال به دعاى تو بر چيزى كه نجات مى دهد او را از تبرّى از صفات خسيسه ، پس مى خوانم تو را ـ اى خداى من ! ـ به اين كه پاك گردانى مرآت قلب مرا از كدورات مَساوى اخلاق ، و صيقلى گردانى آينه دل مرا از زنگ هاى صفت هاى اهل شرك و ارباب نفاق .
إلهي ، [قَدْ] عَلِمْتُ حَاجَةَ نَفْسي إلى ما تَكَفَّلت لَهَا بِهِ مِنَ الرِّزْقِ فِى حَيَاتي ، وَعَرَفْتُ قِلَّةَ اسْتِغْنائي عَنْكَ مِنَ الْجَنَّةِ بَعْدَ ²
وَفَاتِي ، فَيَا مَنْ سَمَحَ لِي بِهِ مُتَفَضِّلاً فِى الْعَاجِلِ ، لا تَمْنَعْنِيهِ يَوْمَ فَاقَتي إلَيهِ فِى الآجِلِ ، فَمِنْ شَوَاهِدِ نَعْمَاءِ الْكَرِيمِ ³ اسْتِتْمَامُ نَعْمَائِهِ ، وَ مِن مَحَاسِنِ آلاءِ الْجَوَادِ اسْتِكْمَالُ آلائِهِ ⁴ .

فصل بيستم : در شرح فقره بيستم از فقرات دعاى شريف

و آن مشتمل است بر آغازى ، و طرازى ، و نيازى :

آغاز

حمد مفرد و ثناى مثنّى و ستايش مجموع ، عليم و رحيم و كريمى را شايسته و بايسته و رواست كه رحمت و نعمت و منت او را غايتى و نهايتى و پايانى نيست و جود و فيض و عطاى او را حدّى و اندازه اى و كرانى نه ؛ حكيمى كه آناً فآناً جداول و انهار فيض و فضلش از بحر عطا بركشتزار وجود مصنوعات و مخلوقات جارى و روان است ؛ فياضى كه دم به دم نسيم شميم رحمت و عنايتش از مهبّ لطف بى پايان بر گلزار مخترعات و مجعولات ، دمنده ^۵ و روان .