كرده ـ محمد بن على بن بلال از محمد بن احمد بن يحيى مى خواهد كه او را به زيارت قبر محمد بن اسماعيل بن بزيع ببرد. ^۱ اين قضيه نيز از مدح و منزلت او نزد بزرگان از اصحاب ما حكايت دارد. اين قضيه در كامل الزيارات ابن قولويه (ش 808 و 809) آمده است.
علاوه بر اينها وى در توثيقات عام هم قرار مى گيرد كه عبارت اند از: 1. وى از جمله رجال مستثنا منه كتاب نوادرالحكمه است؛ ^۲ 2. وى از جمله رجال كتاب المزار ابن المشهدى است. ^۳

6 . محمد بن خالد طيالسى

شيخ طوسى از وى در اصحاب امام كاظم عليه السلام نام برده است ^۴ و در «من لم يرو عن الائمة» نيز در دو جا از او نام برده است. در مورد اول گفته است: «روى عنه على بن الحسن بن فضال و سعد بن عبداللّه » و در مورد دوم گفته است: «يكنى اباعبداللّه روى عنه حُميد اصولاً كثيرة» و سپس سال وفات (259ق) و سن وفات (97) او را ذكر كرده است ^۵ و در الفهرست گفته است: «له كتاب». سپس سندش را به آن ذكر كرده است. ^۶ نجاشى از وى به عنوان «محمد بن خالد بن عمر الطيالسى التميمى ابوعبداللّه » ياد كرده و گفته است: «كان يسكن بالكوفه فى صحراء جَرم، له كتاب نوادر». سپس تاريخ و سن وفات او را ذكر كرده است. ^۷
درباره وى تصريحى به توثيق نشده، ولى او از افراد مستثنا منه كتاب نوادرالحكمة است. ^۸ به علاوه، وى از روايان كتاب علاء بن رزين است. اين كتاب چهار نسخه داشته كه راوى يكى از نسخه ها محمد بن خالد طيالسى است و طرق هر چهار نسخه معتبر است. ^۹ بنابراين، قرار گرفتن او در طريق معتبر را مى توان نوعى مدح به حساب آورد، به ويژه كه وى در طريق شيخ صدوق قرار گرفته و علامه مجلسى بنا به نقل وحيد بهبهانى، آن را موجب مدح مى دانسته است. ^۱۰ همچنين از