۱۶۷.غَابَ حَظُّ مَنْ غَابَ نَفْسُهُ ۱ .
۰.
كه را كش نفس شد از جمع غايب
بود از حظ خود پيوسته خايب
۱۶۸.غَدَرَ بكَ ۲ مَنْ دَلَّكَ عَلَى الإساءَة .
۰.
كسى كو بر بدى باشد دليلت
همى خواهد كه گرداند ذليلت
۱۶۹.غَشَّكَ مَنْ أرضاكَ ۳ بِالْبَاطِلِ .
۰.
خيانت كرد با تو هر كه او زود
تو را بر كار باطل كرد خشنود
۱۷۰.غَضَبُكَ عَنِ الْحَقِّ مَقْبَحَةٌ .
۰.
اگر چه تلخ باشد حكم و مطلق
به غايت زشت باشد خشمت از حق
۱۷۱.غَنِيمَةُ الْمُؤمِن وِجْدَانُ الْحِكْمَةِ .
۰.
غنيمت مؤمنان را هست و نعمت
كه ره يابند از حق سوى حكمت
حرف الفاء
۱۷۲.فَازَ مَنْ ظَفرَ بِالدِّينِ .
۰.
كسى كش دين بود بهروز باشد
مظفّر باشد و پيروز باشد
1.جل : «غاب حظ من عاب نفسَه» ، وفي هامشه كما في الأصل .
2.مر ، جل ، مى : «غدرك» ، هامش آ : غدَّر ـ غدرك .
3.آ ، مى ، مر ، جل : «أسخطك» ، وفي هامش مر : أرضاك .
