صفات حضرتش، با قدم و تجرّد محض، ناساز گار است، شارحان احاديث و حكيمان، توجّه بسيار به شرح و تبيين آن داشته اند؛ بعضى از اين شروح را مى توان درمنابع زير، يافت:
۱ ـ القواعد والفوائد، شهيد اوّل، ج۲، ص۱۸۰.
۲ ـ بحار الانوار، ج۵، ص۲۸۴.
۳ ـ مرآة العقول، علامه مجلسى، ج۲، ص۲۲۱.
۴ ـ شرح اصول كافى، ملاّصالح مازندرانى، ج۹، ص۱۸۲ (وساير شروح).
۵ ـ مجموعة فتاوى ابن تيميّة، ج۱۸، ص۱۲۹ ـ ۱۳۱.
۶ ـ فتح البارى فى شرح صحيح البخارى، ج۱۱، ص۳۴۵ ـ ۳۴۷ (وساير شروح).
از كسانى كه بر اين حديث، به طور مستقل و در ضمن يك رساله، شرح نوشته و به حلّ غوامض آن نظر كرده اند، ملاّ عبد الخالق بن عبدالرّحيم يزدى (۱۲۰۰ ـ ۱۲۶۸ق)، از شاگردان شريف العلما وشيخ احمداحسايى است. وى مدّتى در مشهد ساكن بود و در رواق «توحيد خانه» به وعظ مى پرداخت. ^۱ در «تاريخ علماى خراسان» درباره آثار قلمى وى، چنين آمده است:
تصنيفاتى كه از آن جناب به نظر رسيده، كتاب معين الطّالب در اصول،كتابى در فقه، كتاب مصائب الأمّة في مصائب الأئمة ورسائل ديگر است كه معروف نيست. ^۲
از كتاب «مصائب المعصومين» يا «مصائب الائمّة» نسخه اى خطّى دركتابخانه مسجد