صفات حضرتش، با قدم و تجرّد محض، ناساز گار است، شارحان احاديث و حكيمان، توجّه بسيار به شرح و تبيين آن داشته اند؛ بعضى از اين شروح را مى توان درمنابع زير، يافت:
1 ـ القواعد والفوائد، شهيد اوّل، ج2، ص180.
2 ـ بحار الانوار، ج5، ص284.
3 ـ مرآة العقول، علامه مجلسى، ج2، ص221.
4 ـ شرح اصول كافى، ملاّصالح مازندرانى، ج9، ص182 (وساير شروح).
5 ـ مجموعة فتاوى ابن تيميّة، ج18، ص129 ـ 131.
6 ـ فتح البارى فى شرح صحيح البخارى، ج11، ص345 ـ 347 (وساير شروح).
از كسانى كه بر اين حديث، به طور مستقل و در ضمن يك رساله، شرح نوشته و به حلّ غوامض آن نظر كرده اند، ملاّ عبد الخالق بن عبدالرّحيم يزدى (1200 ـ 1268ق)، از شاگردان شريف العلما وشيخ احمداحسايى است. وى مدّتى در مشهد ساكن بود و در رواق «توحيد خانه» به وعظ مى پرداخت. ^۱ در «تاريخ علماى خراسان» درباره آثار قلمى وى، چنين آمده است:
تصنيفاتى كه از آن جناب به نظر رسيده، كتاب معين الطّالب در اصول،كتابى در فقه، كتاب مصائب الأمّة في مصائب الأئمة ورسائل ديگر است كه معروف نيست. ^۲
از كتاب «مصائب المعصومين» يا «مصائب الائمّة» نسخه اى خطّى دركتابخانه مسجد