برخورده ايد كه نقل آن براى عموم خوانندگان اين گفتگو سودمند باشد؟

استاد محمودى: تحقيقات بنده، به طور كلّى، بيشتر به كار اهل پژوهش و تحقيق مى آيد و براى عموم، خسته كننده است. امّا چون مجلّه شما مربوط به علوم حديث است و اهل علم آن را مى خوانند، عرض مى كنم: هيچ چيز براى من عجيب تر از اين نيست كه اهل علم ما نوعاً از پى گيرى اصول معارف و اخلاقيّات اسلامى و تاريخ اسلام، غافل اند و به خوض و تعمّق در فروع، بيشتر اهميت مى دهند.

علوم حديث : اگر اجازه بفرماييد، گفتگو درباره آثار شما را از «نهج السعادة» ^۱ شروع كنيم. لطفاً براى ما از انگيزه تأليف اين كتاب و شيوه تدوين آن بگوييد. آيا اين كتاب، نخستين اثر شما بود؟

استاد محمودى: من از آغاز آشنايى با نهج البلاغه، شيفته اين كتاب شدم و هرگاه كه غمگين مى شدم، مطالعه اين كتاب، آرامش روحى عجيبى به من مى داد، به طورى كه تمام غمهايم را فراموش مى كردم. همان طور كه گفتم با ورود به كربلا، متوجّه شدم كه نهج البلاغه، اسناد ارزنده اى دارد و به اين فكر افتادم كه اين اسناد را جمع آورى كنم؛ بلكه اين قيل و قال هايى كه اشخاص جاهل و متعصّب درباره اين اثر گرانبها برپا كرده اند، از ميان برود و ديگر جايى براى آن بحثهاى بيهوده، باقى نماند.