اما و چه ماننده ^۱ است اين غلبه و حادثه كه در عهدِ مقتدر از ابوطاهر و بوسعيد جَنّابى‏^۲حكايت كرده است اين ناقل، بدان حادثه كه چون حسينِ على را به طفِ‏ّ كربلا شهيد كردند؟ اميرالمؤمنين يزيد پسرِ خال المؤمنين معاويه، مسلم بن عقبة المرّيّ الخارجيّ بفرستاد با حُصَيْن بن نُمَيْرِ السَّكوني كه عبداللَّه بن زبير از خوفِ بنى اميّه و يزيد به مكّه گريخته بود و آنجا منزوى‏^۳ شده و اهلِ حجاز بعد از قتلِ حسين روى به عبداللَّه زبير داشتند، يزيد آن جماعت را با نود هزار مردِ خارجىِ شامى به قتالِ عبداللَّه زبير فرستاد. بيامدند و به مدينه رسول سه شبانروز^۴ نهب و غارت كردند و با زنان فساد كردند، بعد از آن كه شش هزار مرد و كودك را از أبناء المهاجرين الأوّلين‏^۵ و الأنصار المتقدّمين بكشتند و عَمْرو پسرِ عثمانِ عَفّان را بكشتند در آن حادثه،^۶ و ازآنجا روى به مكّه نهادند به طلبِ عبداللَّه زبير تا با او همان معامله كنند ^۷كه با پسرِ فاطمه زهرا كردند به دشتِ كربلا. مسلم بن عقبة المرّي - عليه اللّعنة - در راهِ مكّه به دوزخ رفت و حُصَيْنِ نُمَيْرِ السَّكوني را به امير^۸ لشكر كردند و آن ملعون به مكّه آمد و در برابرِ كعبه منجنيق نهاد و قتل و نهب و غارت مى‏كرد. امّا خواجه قصه بُلحسنِ فرات و جَنّابيّان در كتاب ياد كند و چنين حادثه‏ها فراموش كند كه نبايد^۹ كه گردى‏^۱۰ بر چهره آلِ هند و بوسفيان نشيند. آنگه در آن ميانه كه آن قوم شوم، مكّه بر عبداللَّه زبير حصار كردند و كعبه را سنگسار كردند، خبر آمد به هلاكِ يزيد كه در دمشق خمر خورده بود بطركيد^۱۱و به دوزخ رفت. آن قوم بازگشتند و چون خليفه مسلمانان اين

و روى از بغداد به حجاز آوردى و آن ملحدانِ متغلّب را دفع كردى و حاجيان و مسلمانان را خلاص دادى و از آنجا روى به شام و مصر نهادى و حجرالأسود و ناودان باز ستدى و متغلّب را دفع كردى و الحاد برداشتى، و مقرّر بكردى كه وجوبِ معرفت را حوالت به عقل و نظر است؛ تا خلافت بر قاعده بودى، و اجماع را فايده حاصل بودى، و بدعت و ضلالت پست بودى. پس چون خليفه مقتدر در بغداد در حرم بر بسترِ رومى و مقراضى خفته باشد، و برّه و حلوا مى‏خورد، و كنيزكانِ ماهروى ملازمت او مى‏كنند ^۱ و خطبه و سكّه در بسيطِ زمين و بلادِ عالم به نامِ او باشد، و على نقى و حسن زكى - عليهما السلام - ممنوع و محروم باشند و آنگه در آن وقت ^۲ متغلّبان و ملحدانِ‏مصر بيايند - عليهم لعائن اللَّه - و مانند اين كنند كه ^۳كرده‏اند. خواجه غفلتِ خلفاىِ خود فراموش كند و بعد از سال‏هاىِ دراز تصنيف كند و گناه و نِكايت ^۴ آن را بر رافضيانِ قم و قاشان ^۵ نهد، و دشنام به رافضيان اُرَم ^۶ و سارى دهد كه چرا زَهره دارند گفتن كه امام و خليفه نصّ بايد از قِبَلِ خدا، و معصوم بايد از همه زلّت و خطا، و شجاع‏تر و عالم‏تر بايد كه هر يكى از ما. چون درين فصل به انصاف تأمّل رود، هيچ شبهتى بنماند از آنچه آورده است. و الحمدُ للَّهِ ربِّ العالمينَ.