خواجه خليفه است و اجماع به روزگارِ وى‏^۱ بر وى منعقد است، بايست كه خبر دادى‏^۲ كه مصحف باز كرد تا فالى برگيرد؛ اين آيت برآمد كه: «وَ خابَ كُلُّ جَبّارٍ عَنيدٍ».^۳ مصحف بنهاد و تيرباران كرد و اين بيت‏ها انشا كرد:^۴
أتوعدني بجبّارٍ عنيدٍفها أنا ذاك جبّارٌ عنيدٌ
إذا لاقيتَ ربَّك يومَ حَشْرٍفقُلْ يا ربِّ مَزَّقَني الوليدُ^۵
تا يكى كعبه خراب مى‏كند و يكى قرآن به نشانه تير مى‏كند، امّا اين رافضى‏لقبان تا بتوانند خصمانِ خدا و رسول و امام و قرآن و كعبه و شريعت را لعنت مى‏كنند به‏حق، به عوضِ آن كه مصنّفِ نامنصف به دروغ و بهتان كرده است. «وَ السَّلامُ عَلى‏ مَنِ اتَّبَعَ الْهُدى‏».^۶

[ 34 ]

[ رفتار و عقايد اسماعيليه ]

[ شيعه مخالف اسماعيليه و ملاحده ]

[ شهادت به ولايت على در اذان و اقامه و ديدگاه شيعه ]

آنگه گفته است:
و معلوم است كه چه كردند در عهدِ نِزار و مَعَدّ و عزيز ^۷ و حاكم، و مُسْتَنْصِر^۸و غيرهم از الحاد به ظاهر كردن، و در بانگِ نماز گفتن: ^۹أشهد أنّ مَعَدّاً رسول اللَّه، و أشهد أنّ عليّاً وليّ اللَّه، و صورتِ عايشه صدّيقه بر ديوار به مسجدها^۱۰كردن، و صورتِ ديوان را با وى قرين كردن كه محمّد رسول اللَّه نبود كه با او بود، ديوى بود بر صورتِ رسول، و در بازارهاىِ مصر و ولايت‏هاى آن از كُتامه و

كند و فرمايد، از ملحدان و متغلّبانِ مصر چه طمع شايد داشتن؟!
و بعد از آن كه به روزگار عبدالملك ^۱ مروان رسيد كه خليفه روزگار شد و اجماع بر وى منعقد شد، حجّاج بن يوسف الثّقفي را كه اميرِ لشكرِ او بود، بفرستادش با لشكرهاىِ گران و آلاتِ بسيار به طلبِ عبداللَّه زبير به مكّه، و آن رسوايى كه آنجا رفت؛ از قتل و نهب و حرمتِ كعبه برداشتن و در حرم اندهزار^۲ مسلمان را خون بريختن. تا به آخرِ كار عبداللَّه زبير را بگرفتند و به درِ كعبه درآويختند، و عبداللَّه پسرِ زبير بود و مادرش أسماء بنت أبي‏بكر الصّدّيق بود و خاله‏اش عايشه صدّيقه بود. خليفه وقتش بياويخت، و سعيدِ جبير را هم با رفعتِ قدر^۳ حجّاج يوسف برآويخت و كعبه به منجنيق بيران‏^۴ كرد تا به وقتِ عمارت از خوفِ فقدِ^۵ آلت مستجار از وى جدا شد.^۶ امّاخواجه در آن قوم طعنه نزند و بر چنان خليفه كه يزيد و ^۷مروان است، انكار بنكند.^۸ دانم كه اين حوالت را به رافضيان تعلّقى نبود و رافضيانِ آبه و ورامين آنجا نبودند. اگر حادثه اوّل است از غفلتِ مقتدر است، اگر اين دو گانه است، خود يزيد و عبدالملك مروان كردند. امّا چون اجماع بر ايشان منعقد است زبان نگاه بايد داشت و رافضيان اگرچه بى‏گنهند^۹لعنت مى‏بايد كردن تا خواجه نوسنّى را در ميانِ سنّيان حرمتى وصيتى باشد. و اگر دعوىِ تاريخ‏دانى مى‏كند، از قصّه وليدِ عبدالملك كه به مذهبِ