كفر و ضلالت و بدعت باشد. صد هزار لعنتِ خدا و لعنتِ فرشتگان و لعنتِ همه پيغمبران و لعنتِ همه آدميان بدان كس باد كه مذهبش اين باشد ^۱ كه ديوى به صورتِ رسول تواند شدن و با عايشه ببودن. حاشا عَنْهُ و عَنْها. و اين حوالت مانندگى به مذهبى بهتر مى‏دارد كه گويند:^۲ بارى تعالى ديو را به صورتِ سليمان كرد و ملكِ سليمان بدان ديو سپرد، و تلبيسِ ادلّه روا دارند؛ ^۳ چنانكه مذهبِ خواجه مصنّف است و به مذهبِ شيعه - بحمد اللَّه - لايق نيست؛ تا چون مذهب داند هم‏مذهبان را شناسد در وجوبِ معرفت و تلبيسِ ادلّه و غير آن، و تغييرِ^۴ صورتِ انبيا. و آن راه ملحدان را مجبّران نمودند كه گفتند: خداىْ صورتِ سليمان به ديوى داد و ملكش به او سپرد؛ تا ملحدان نيز گفتند: صورتِ مصطفى به ديوى داد و زنش را به وى داد، كه شيعت - بحمد اللَّه - ازين و آن منزّه و مبرّااند كه خداى را عادل دانند، و رسولان را معصوم، و زنانِ انبيا را پاكيزه، و لعنتِ عايشه و شوهرش دانند^۵ كه كجا منزل بايد كردن كه شوهرش مستحقِ‏ّ صلواتِ خدا و فريشتگان و مؤمنان است، و زنش مستحقِ‏ّ رحمتِ خدا. و در عايشه شيعت بيشتر از آن اعتقاد نكنند كه با على - عليه السلام - كه امام‏^۶ مفترض الطّاعه است، اختيارِ حرب كرد. اگر از آن توبه نكرده باشد، او را به قيامت از آن حركت كه بغى است به اجماع مؤاخذه كنند تا معلوم باشد. و غير اين نيست مذهب در وى، و لعنتِ همه شيعت بهره ملحدان و متولّدان‏^۷ و تعليميان‏^۸ است.
امّا ^۹نمى‏دانم كه اين فصل درين كتاب به چه سبب آورده است! اوّلاً به مذهبِ شيعت ^۱۰

لاعه و سِجِلْماسه،^۱شتم صحابه به ظاهر مى‏خواندند و لاف‏ها مى‏زدند كه اين‏^۲ وقت آن است كه باطن ظاهر شود و ندا مى‏كردند كه: «العنوا عائشة و بعلها»،^۳ و اگر مسلمانى ضعيف گفتى: «هبكم ظلمتم عائشة فكيف ببعلِها و بعلُها رسول اللَّه»، گفتندى: نه، او شيطان بود كه با او بود، نه رسول بود.
اما جواب اين فصل:
مى‏گويم: بار خدايا مرا به عفو كن ازين كلماتِ كفر و زندقه و بدعت و ضلالت و محضِ الحاد كه به ضرورت درين فصل در قلم آوردم كه خواندن و نبشتن ^۴ و ديدنِ آن نقصانِ دل و جان و ايمان است. امّا چون ضرورت است بر سبيلِ حكايت برود. العهدةُ على‏ مَن ابتَدَأَ بِهِ.
اوّلاً اين أئمّه ملاحده را كه با القاب ^۵ و اسامى ياد كرده است - عليهم لعائن اللَّه تَتْرى‏^۶ - كه هميشه به لعنتِ شيعت ملعون بوده‏اند. امّا آنچه از ايشان ياد كرده است از افعالِ بد و بدعت‏ها، همه بد است و ناپسنديده و كفر و ضلالت است، و همه قول و فعل و عملِ ايشان مبنى است بر آن مسأله اوّل كه به خصومتِ توحيد گفتند: «در خدا شناختن به پيغمبر و معلّم صادق حاجت است».
^۷امّا آنچه گفته: «در بانگ نماز معدّ را به رسالت ياد كردند و على را به ولايت، خاك بر سرِ ايشان كه چگونه امام را بر رسول مقدّم كردند، و ملحد چه كند الّا مانندِ اين بدعت‏ها و تهمت‏ها. و نامِ عايشه را بر ديوار با صورتِ ديو قرين كردن، هم از غايتِ