يكى براىِ حرمت به خلفا، ^۱ و ديگر براى اقرار به قضا و قدر و رضاىِ خداى. پس طعنه بر ملاحده شيعه را رسد كه خداى را عادل و منزّه گويند، و انبيا و خلفا را معصوم.
امّا آنچه القابِ مدّعيان و مبطلانِ ^۲ مصر ياد كرده كه «بر خود نهاده‏اند ^۳اسلام و دين را» از آن چه نقصان باشد كه كافران بتان را خداى مى‏خوانند، و مشركان لات و عُزّى را انبازان خدا مى‏دانند، و مسيلمه كذّاب و طليحه مدّعى خود را رسول خوانند، و فرعون خود را خداى مى‏خواند، و جهودان عُزَيْر را، و ترسايان مسيح را، پسران خدا مى‏خوانند، و غاليان على را خداى مى‏دانند و مى‏خوانند. و وحدانيّت و رسالت را نقصانى نباشد، اگر جماعتى مبتدعان و متغلّبانِ مصر خود را «الحاكم باللَّه، و الآمر باللَّه» نام نهند اسلام و دين و اعتقاد و مسلمانى را نقصانى نكند.
امّا عجب است كه اين مصنّف ^۴ چون كتاب را بعض فضائح الرّوافض نام نهاده است، اسامى و القابِ ملاحده در وى بيان كردن، نه‏^۵ از غايتِ نامنصفى و نامعتمدى و بداعتقادى و بى‏امانتى باشد تا جُهّال و عوام و اوباش و كم‏علمان كه برخوانند، ايشان را پسنديده‏^۶ آيد؟ و همه وزر و وبالِ آن به گردنِ اين بيچاره باشد كه چُنين تصنيف سازد و اگر درين مجموعه همه ذكر مذهبِ شيعه كرده بودى، در نقض آن يُمْكِنْ‏^۷ كه شروع نيفتادى، امّا به ضرورت نقضى كرده آمد كه هم خواصّ برخوانند و هم عوام بدانند.
امّا آنچه گفته است كه: «رافضيانِ احمق بدان آوازه كه از مغرب و مصر متواتر مى‏شد، خرّمى مى‏كردند و بشارت به يكديگر مى‏دادند كه مقدّمه كار مهدى است» الحق دعوىِ سِره و بيانى روشن است كه آن رافضيان، على‏ زعمِهِ بوبكر صدّيق را با سبقت و هجرت ^۸ و بذلِ مال و وصلتِ رسول و بيعتِ مهاجر و انصار، و عمر خطّاب

مجبّران به قضا و اراده خداست، و اگر اين و مانند اين نكردندى و نگفتندى، چون ^۱ملحد بودندى؟ و بر پشتِ زمين از همه اصنافِ مبطلان از مشرك و كافر و بت‏پرست ^۲و آفتاب‏پرست و ستاره‏پرست و مجوسى و آتش‏پرست و مجبّر و گبر و جهود و ترسا و از همه اعداىِ خدا و انبيا و اوليا ملحدان بدتر و شقى‏ترند و ملعون‏تر. و از اينجا است كه شاعرِ تازيان مى‏گويد شعر:

الباطنيّة شرّ الخلق كلّهم‏شرور باطنهم ترميك بالشّرر
دينُ الاباحة و التّعطيل دينُهمُ‏و الجحد بالرّسل و التّكذيب بالزّبر
هم المجوس بنو^۳ديصان فانتسبوامكراً و زوراً إلى الأشراف من مضر^۴
و كتاب‏هايى كه شيعه اصوليّه اماميّه كرده‏اند در نقضِ قاعده ملاحده - لعائن اللَّه عليهم - از مختصر و مطوّل، آن را نهايتى نيست و در همه طوايفِ اسلام ملحدان را دشمن‏تر شيعه اصوليّه‏اند.
اما جواب اين كلمات كه «خلفاىِ ملاحده در مصر خمر فروختن و زنا و لواطه و غير آن از منهيّاتِ شرعى ^۵ به ظاهر^۶ كردند» آرى كردند. لعنت بر ملحدان باد و اقوالِ‏شان؛ امّا مى‏بايست كه اين معنى‏^۷ در بغداد ظاهر نبودى و قيراطخانه ^۸ كه در او همه منهيّات رود در جهر،^۹ و خمر^۱۰نفروختندى، و رضا ندادندى، و اجرت نستدندى، تا بر ملاحده اين طعن شايستى زدن. پس خواجه مجبّر را از دو وجه بر ملاحده اين طعن نيست: