حُبِ‏ّ اميرالمؤمنين و آلِ او اعتقاد چگونه دارد، و اگر حنيفى‏^۱ باشد، خواهند كه بدانند كه كَرّامى است يا معتزلى يا نجّارى، يا خود مذهبِ بوحنيفه دارد مطلق در اصولِ دين و فروعِ شريعت. اين حركت و زحمت براىِ اين ^۲ باشد. آنگه حاضر شوند و بر منبرى كه جبر و تشبيه و خصومتِ اهل البيت شنيده باشند هم بر آنجا توحيد و عدل و عصمتِ انبيا و مناقبِ آل رسول شنوند، دستارها مى‏اندازند و از درخت حنظل شكر مى‏چينند كه خرقِ عادت را ماند. و اگر اين عالم امير عبّادى باشد،^۳ خواجه ميان دربندد و بر ضلالتِ او عوام را تحريض‏^۴ مى‏دهد كه آنچه او گويد بنتواند شنودن. و اگر تاج شعرى‏^۵باشد به خونش فتوى كند و شيعت تقويت و تربيت مى‏كنند و مال بر دوستىِ‏^۶ توحيد و عدل و عصمتِ ^۷رسل و وجوبِ معرفت به‏عقل و نظر بذل مى‏كنند.
و اگر انكار به مجلس رفتنِ اين جماعت از آن است كه گويند: مخالف است، اين طريقه در هر طايفه باشد. و كدام دوشنبه باشد كه در مجلسِ ما از ده ^۸ و بيست و پنجاه و پانصد منقبت‏خوان و عالم‏^۹ و بازارى از حنفيان و شفعويان كمتر باشند و مى‏شنوند و بعضى مى‏نويسند؟ و اين معنى ظاهر و شايع است. و اگر به حقيقت درين فصل و جوابش به انصاف تأمّل‏^۱۰ رود هيچ شبهتى بنماند.

چه بهره است؟ و نَشاطِ تو از چيست كه اگر على بزرگ و فاضل بود، تو را چه سود از آن؟ تو از على همانى كه جهودان از موسى، و ترسايان از عيسى. از مذهبِ تو با آنچه او مى‏گويد، هزار فرسنگ است. و همه روز در بازارها مى‏گويند: ديدى كه چه گفت...! و اگر مسلمانى گويد: تو را اندرين چه نصيب است؟ و بر آن محالاتِ ايشان انكارى بكند، همه هم‏زبان شوند كه فتنه مى‏انگيزى. همچنان‏اند كه رافضيانِ عهدِ اميرالمؤمنين على كه او بر منبر كوفه بود مى‏گفت: ألا إنّ خير هذه الاُمّة بعد نبيّها أبوبكرٍ ثمَّ عمر، مى‏گفتند با يكديگر كه تقيّه مى‏كند و مداهنه مى‏كند و زبانِ او خواصِ‏ّ او دانند.
امّا جوابِ اين فصل نيك تأمّل بايد كردن تا فايده حاصل شود:
اما آنچه گفته است و به عيب فرا نموده كه «شيعه به مجلسِ مخالفانِ خود شوند» اوّلاً بر قرآن انكار مى‏كند، و قولِ خداى را ردّ مى‏كند، و دعوتِ مصطفى باطل مى‏داند، به دليلِ اين آيت كه بارى تعالى در نصِ‏ّ قرآنِ مجيد ^۱ و كتابِ عزيز^۲مى‏گويد محمّد را به امرِ مطلق: «فَبَشِّرْ عِبادِ * الَّذينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ^۳أحْسَنَهُ»؛^۴ «بشارت ده اى محمدّ بندگانِ مرا كه قول‏هاىِ مختلف بشنوند و متابعتِ بهتر و حق‏تر و اولى‏تر كنند». پس شيعه در استماع محمودند و مستحقِ‏ّ ثواب‏اند، و متابعتِ فرمانِ خدا و رسول و قرآن كرده‏اند. و خواجه در اين منع مأثوم و مُخطى و مستحقِ‏ّ لعنت و عقوبت، و مخالفِ خدا و رسول و قرآن.
و وجه ديگر آن كه شيعيانِ ^۵ عراق از جماعتى كه خود را به شافعى منسوب‏^۶ كرده‏اند و جبر و تشبيه و تكليف مالايطاق و زلّتِ انبيا و وجوبِ معرفت به سمع و مانندِ اين منكرات شنيده باشند، چون گويند: از خراسان مذكّرى ^۷ رسيده است، خواهند كه بشنوند تا خود مذهبِ او در اصولِ دين به مذهبِ اين مجبّران مانندگى دارد يا نه، و در