امّا اين كلمات كه به دروغ ^۱ به امير المؤمنين حوالت كرده است كه امير المؤمنين - عليه السلام - بر منبرِ كوفه گفت كه «بوبكر و عمر بعد از مصطفى بهترند از امّت» حاشا كه امير المؤمنين با وفورِ عصمت و كثرتِ علم و دانش، مانندِ اين سخن گويد؛ و بيرون از آن كه در آثار و اخبار كه از وى روايت است، اين كلمات مذكور نيست و در هيچ كتابى از نهج البلاغه و تاريخ الشّهور و الدّهور كه يك كلمه از كلماتِ أمير المؤمنين - عليه السلام - از آنجا فائت و ساقط^۲نيست، مسطور نيست. و امير المؤمنين چون از قرآن و عقل و اخبارِ رسول داند كه او بهتر است به فضل و عصمت و كثرتِ علم و قرابت و سخاوت و بذل و شجاعت و وصلت و سبقت و غيرِ اين كه هر چه بوبكر و عمر را بوده است از فضايل كه سنّيان دعوى كنند و گويند، او را بوده است، و آنچه او بدان مخصوص است ايشان را نبوده است به اجماع. و اين فصل به شرح در كتاب الدّرجات كه شيخ ابوعبداللَّه البصرى‏^۳ كرده است، ببايد ديدن و بدانستن تا معلوم شود كه امير المؤمنين را در فضايلِ هر يك از صحابه با وى مشاركت است، و آنچه او بدان مخصوص است، ايشان را به جمع نبوده است.
^۴و دگر آن كه، هر كه او ^۵ محلّ و مرتبتِ حسن و حسين داند، مانندِ اين سخن نگويد كه نفس و جان و جگرِ مصطفى‏اند و سيّد - عليه السلام - گفته است كه: «الحسن و الحسين‏^۶منّي»^۷ و گفته كه: «هذان‏^۸إمامان، قاما أو قعدا، و أبوهما خيرٌ منهما».^۹ تا معلوم

اوّلاً ^۱ اگر عالم و گوينده غريب كه در شهر آيد، اگر نفاق نكند و به طمعِ سيمِ دنيا و مجامله خواجگانِ شيعى و اميدِ قبول به حضور^۲ عوام و خواصّ شيعه در مذهبِ خود به مداهنه نكند، و تعصّبِ سرد نكند، و على را بر عمر فضيلت نهد، و أهل البيت را بر اصحاب ترجيح نهد، لابدّ شيعه مجلسِ او را مايل باشند. و اگر مذهبِ خود روى‏راست بگويد، به مجلسِ وى چندان شوند كه به مجلسِ مقيمانِ شهر، تا معلوم شود كه مداهنه و نفاق و تقيّه و ريا و حُبِ‏ّ جاه و مال‏^۳ به عالمِ خواجه عايدتر است كه به عوام شيعه؛ تا نيك بداند اين معنى.
دگر آن كه اگر مطربى و گوينده‏اى خوش‏آواز در شهرى آيد از بهرِ خوشى همه طوايف روى به وى مى‏كنند ^۴ و مى‏شنوند. خواجه آن به عيب نكند. چون مذكّرى‏^۵مخالفِ شيعه در آيد كه سخنِ خوش گويد، از براىِ طراوت و لطافتِ سخن، و ميلى نكند در دين و اعتقاد، ايشان را نقصانى نكند، آنچه توحيد و عدل و عصمتِ انبيا و مناقبِ آلِ مصطفى باشد، در جان و دل مى‏گيرند، و آنچه به خلافِ اين باشد، التفات ^۶خود نكنند. خُذْ ما صَفا ودَعْ ما كَدر.^۷
اما آنچه گفته است كه «رافضيانِ اين روزگار همچنانند كه رافضيانِ عهدِ علىِ‏ّ مرتضى» به خلافِ آن است ^۸ كه در اوّلِ كتاب بيان كرده است كه اين مذهبى مُحْدَثْ است و زنى نهاده است، و ابن المقفّع‏^۹ واضعِ آن بوده است. و اينجا گويد كه در عهدِ على رافضيان بوده‏اند؛ تا همه اقوالش درين كتاب متناقضِ يكديگر باشد و بارى تعالى از وى پندارى سلبِ عقل و توفيق كرده است. و الحمدُ للَّهِ ربِّ العالمينَ.