بگفتمى‏^۱ كه ملحدان را حمايت‏خانه كجا باشد. امّا اين قدر مسامحت كرده شد و عاقلان دانند كه ملحد و متّهم را به سارى جاى نباشد كه حساب كرده‏اند تا مُلكِ مازندران به رستم بن علىّ بن شهريار افتاد بيست و هفت هزار مرد ^۲ملحد كه در حدِّاعتبار و التفات‏اند به تيغِ او كشته شدند؛ بيرون از آن گروه كه به قتلِ ايشان التفات نباشد. و در عالم از سلاطين و امرا كس را ماننده ^۳ اين فتوح نبوده است و اگر بودى پوشيده نماندى‏^۴ تا بدانند كه سارى و اُرَمْ قبّة الاسلام است، نه قرينه الموت. و الحمدُ للَّه ربِّ العالمينَ.
و امّا بُلعميد مناقبى - رحمة اللَّه عليه - مردى مؤمن و موحّد بود؛ ^۵ ردّاً عليه. ^۶
و آنچه گفته است كه: «در آخرِ عمر بُلعميد را به علّتِ لقوه شكلش بگشت» انصاف آن است ^۷ كه به اصفهان و همدان و ساوه و قزوين و بلادِ آذربيجان‏^۸ و دگر بِقاع كه سنّيان نباشد و فضايل‏خوانان، هرگز علّت و جنون و جُذام و فالِج و بَرَصْ و لَقْوَه و غير آن نباشد و هيچ سنّى و فضايلى بدين علّت نمرده است و اين علّت الّا به سارى و قم و كاشان و آبه و ورامين و درِ مصلحگاه‏^۹ نباشد. و آنچه خواجه را لازم است درين معنى آن است كه ملحدانِ الموت را كه دشمنانِ توحيدِ خداى‏اند و جهودان و ترسايان را كه دشمنانِ شريعتِ مصطفى‏اند، عقوبت به آخرت وعيد مى‏كنند، دون‏^۱۰ دنيا. و حق تعالى منّت مى‏نهد بر سيّد - عليه السلام - و مى‏گويد: «وَ ما كانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أنْتَ فيهِمْ».^۱۱ و رافضيان را كه دشمن بوبكر و عمرند - على زعمه - عقوبت به دنيا مى‏كند، تا برين

شد و تا چهل سال بعد از آن تاريخ در رى و قزوين و قم و كاشان و آبه و نيسابور^۱ و سبزوار و جرجان و استرآباد و بلاد مازندران، زهد و توحيد و مناقب‏^۲ و فضيلت مى‏خواند تا در آن نيكونامى،^۳ با جوارِ خداى شد. و آنچه به تشنيع ياد كرده است آن را، اصلى نيست و ندامت و ملامتِ آن به دنيا و آخرت به وى رسد. إن شاء اللَّه تعالى.^۴

[ 40 ]

[ تهمت مؤلف فضائح به ابوالعميد مناقبى ]

[ پاسخ به تهمت الحاد به مناقب خوانان شيعه و اثبات تضاد مناطق شيعى با الموت اسماعيلى ]

[ خرافه‏گرايى مؤلف فضائح در ربط دادن ميان بيمارى و مرگ با ايمان آدميان ]

[ كيفر دادن دشمنان خدا و پيامبر از ديدگاه شيعه ]

آنگه گفته است:
و خبيثى ديگر بود نام او بُلعميد ^۵ مناقبى. همين مثالب خواندى. از رى به تهمتِ الحاد به سارى گريخت و آنجا معتكف ببود و قدح‏^۶ صحابه مى‏خواند و ملحدانِ سارى و اُرَمْ او را نيكو مى‏داشتند. به فرجام در آخرِ عمر شكلش بگرديد و سرش به لَقْوَه‏^۷ چون سرِ خوكان شد و بمرد.
امّا جوابِ اين كلماتِ لغو و هَذَيان كه از سرِ كين و تهمت و عداوتِ دين گفته است، آن است كه چون به تهمتِ الحاد از رى بگريخت و به سارى شد!؟ هيچ عاقل قبول نكند كه درين سى سال هر ^۸ملحدى معروف كه در حدود گِردكوه و طبس گيلكى‏^۹ و ديار الموت و قِلاعِ طالقان ناپديد شد، چون باز جستند سرش در سارى يافتند يا در اُرَمْ بر سرِ نيزه شاهِ شاهان ملكِ مازندران، و تنش طعمه سگان كه الوف الوف از آن سگانِ جهنّم و خنازيرِ جحيم را آن شاهِ شيعى به تأييد إلهى طعمه سباع و طيور مى‏كند. پس ملحدان را عادت نباشد كه بدان ولايت به حمايت شوند، و