جزا بر عمل گويند آن را به عداوتِ امير المؤمنين و اولادش ائمّه طاهرين حوالت نمى‏كنند كه كين و عداوتِ ايشان كفر است، بايست كه ناصبيان كه جزا بر عمل را منكرند، اين را به عداوتِ بوبكر و عمر حوالت نكردندى كه شناختنِ ايشان به قولِ خواجه واجب نيست. امّا خواجه را چون عداوتِ پسرِ بوطالب پيش آيد، چنين تاريخ‏ها فراموش كند.

[ 41 ]

[ اعتراف مؤلف فضائح در رشوت‏ستانى عالمانى سنّى ]

[ دروغ‏زنى مؤلف فضائح به علماى اهل سنت ]

[ اعتراف مؤلف فضائح به نامعتمد بودن به علماى سنّى ]

^۱آنگه گفته است كه:
در عهدِ سلطانِ ماضىِ، محمّدِ ملكشاه ^۲ - برّد اللَّه مضجعه - اگر اميرى كدخدايى داشتى رافضى بسى رشوت به دانشمندانِ سنّى دادى تا ترك را گفتندى:^۳ او رافضى نيست، سنّى يا حنفى است. اكنون كدخدايان همه تركان و حاجب و دربان و مطبخى و فرّاش بيشتر رافضى‏اند و بر مذهبِ رفض مسأله مى‏گويند و شادى مى‏كنند، بى‏بيمى‏^۴ و تقيّه‏اى.
امّا جوابِ اين كلمات به انصاف فهم بايد كرد كه ما پنداشتيم كه دانشمندان مجبّره اكنون است كه نامعتمدند، و فتوى به دروغ كنند، و رشوت ستانند. پس به قولِ اين مجبّر معلوم شد كه هميشه اين سيرت داشته‏اند، و از سلف به خلف رسيده است. مبارك باد و تا باد چنين باد كه همه دشمنانِ علىِ‏ّ مرتضى، خائن و نامعتمد و حرام‏خواره و دروغ‏زن باشند.
اما آنچه گفته است كه: «كدخدايانِ رافضى به علما رشوت دادندى» اوّلاً به سه گناهِ بزرگ بر علماىِ خود گواهى داده است:
يكى، رشوت ستدن. و رسول - عليه السلام - گفته است: «لعن اللَّه الرّاشي و المرتشي».^۵ و علما را خود درين صورت برابر كرده است با أحبارِ يهود

اصل درجه بوبكر و عمر زياده‏تر و بهتر باشد از درجه خداى و رسولِ خداى! و اين نه الزامى باشد كه از آن مفرّى باشد تا معلوم شود كه خواجه نوسنّى بوبكر و عمر را بزرگوارتر مى‏شناسد از خدا و رسول كه دشمنانِ خدا و محمّد را به قيامت عقوبت در مشيّت باشد كه خداى مالك الملك است، امّا دشمنانِ بوبكر و عمر را به ضرورتْ عقوبت به دنيا كنند! و همه عقلا دانند كه نزولِ امراض و اسقام تعلّق ^۱به مصلحتِ عباد دارد نه به مذهب و اعتقاد. و مصنّف را از مذهبِ بدِ خود فرامش ^۲ نبايست كردن بارى كه گويند: حق تعالى در آخرِ عمر ايّوب النّبى را - عليه السلام - از سى گونه‏^۳ علّت داد كه كمينه آن‏^۴ بود كه كرمانِ زنده از قروحِ اندامش بيرون مى‏آمدند و به ديگر موضع فرو مى‏شدند. دانم كه ايّوب پيغامبر با چندين علّتِ مُنَفِّرْ رافضى نبود و شتمِ بوبكر و عمر نكرده بود؛ چنانكه حوالت كرده است بُلْعميد مناقبى كه به چنان علّت مبتلا شد. پس اگر ايّوب پيغمبر هم دشمنِ بوبكر وعمر بوده است و علّتِ بيمارى به جزاىِ آن عداوت يافته است، رافضيان را معذور بايد داشتن كه در اين عداوت اقتدا به انبيا و مرسلان كرده‏اند، واگرنه و ايّوب‏^۵پيغمبر را بى‏عداوتِ صحابه علل و امراض به حكمِ مصلحت جايز است، علّتِ لقوه بُلعميد مناقبى اگر بوده است بر آن قياس مى‏بايد كرد، و يا دست از مذهبِ بد بداشتن، و زبان از بهتان و تشنيع كوتاه كردن.
و بايست كه اين مصنّفِ مجبّر، بُلعميدِ مناقبى را در علّتِ لقوه با بيكانك ^۶ مجبّر مشبّهىِ ناصبىِ فضايل‏خوان قياس كرده بودى كه بنمرد تا ده علّتِ موحش بر وى ظاهر شد كه همه مردمِ رى ديدند، و يكى از آن خود لقوه بود. پس او بارى دوست‏دار^۷ بوبكر و عمر بود، بايست كه به لقوه و گنددهنى‏^۸ و بَرَصْ مبتلا نشدى. و اگر شيعت كه