است، بر ردِّ مذهب و قولِ اين مولّف، كفايت است. و الحمد للَّه ربّ العالمين.
امّا آنچه بر امرا و تركان تشنيع زده است كه كدخداى و حاجب و فرّاش و مطبخى و دربانِ رافضى دارند، اگر از امرا و تركان، عارف‏تر و عاقل‏تر است به كارِ ايشان، بايد كه نصيحتى به شفقت بكند، واگرنه، زبان و قلم از مَساوى و مثالبِ بزرگانِ دين و دولت كوتاه دارد كه به زبانِ سگْ درياى بزرگ آلوده نشود. و الحمد للَّه ربّ العالمين.

[ 42 ]

[ مذهب اماميه اصولى در اعتقاد به پاكى همسران پيامبر ]

[ پاك‏دامنى عايشه و حفصه و همسران پيامبر از نظر شيعه ]

[ عبدالجليل و نگارش كتاب در اثبات پاكى عايشه ]

آنگه گفته است كه:
در ميانِ خمر و زمر ^۱ صحابه پاك را و زنانِ پيغمبر را دشنام مى‏دهند، يعنى عايشه و حفصه را مى‏خواهند؛^۲ چه، او معصوم بود و يارانش بد بودند.
در جوابِ اين فصل نيك تأمّل بايد كردن. اگرچه تهمت و بهتان است، از جواب گزير نباشد و بيچاره كسى كه تصنيفى كند با چندين دروغ و بهتان كه وزر و وبالِ آن و لعنت بر آن تا به قيامت در گردنِ وى ^۳ باشد. مذهبِ‏^۴ اماميّه اصوليّه - خلفاً ^۵عن سلفٍ - چنان است كه زنانِ رسولانِ خداى، طاهرات و مطهّرات‏اند كه اگر خلافِ اين‏^۶ باشد، آن نقصان عايد باشد با انبياى‏^۷ معصوم - عليهم السلام - و زنانِ لوط و نوح را تهمت زنا و ناشايست ننهند ^۸ با ظهورِ كفر و ثبوتِ نفاقِ ايشان. و تفسير «فَخانَتاهُما»^۹ آن گويند كه حفظِ أسرارِ ايشان نكردند و بر اعداىِ ايشان از كفّار اظهار كردند. و طايفه‏اى كه فضّه فاطمه را - عليها السلام - از زمره مطهّرات گويند، عايشه را و حفصه را كه زنانِ رسول‏اند و از امّهات المؤمنين‏اند، چگونه قذف كنند و فحش گويند؟! و اگر جماعتى منافقان در عهدِ رسول - عليه السلام - چون مِسْطَحْ بن أثَاثة بن عبّاد بن عبدالمطّلب، و

و رهابنه ^۱ نصارى‏^۲ در رشوت ستدن و حق باز پوشيدن؛ آنجا كه گفت: «تَرى‏ كَثيرًامِنْهُمْ يُسارِعُونَ فى اْلإِثْمِ وَ الْعُدْوانِ وَ أكْلِهِمُ السُّحْتَ لَبِئْسَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ».^۳ پس به اقرارِ مصنّف به قولِ [ خاتمِ ^۴ رسولان‏^۵دانشمندانِ خواجه ملعون‏اند.
دويم، به دروغ‏زنى بر علماىِ خود گواهى داده است كه رافضى را سنّى ^۶خوانند و بر تركانِ مسلمانان ^۷ تلبيس كنند و حق بازپوشند و باطل ظاهر گردانند براى سيمِ دنيا، و كذبى‏^۸ از اين عظيم‏تر نباشد و وزر و وبال و نكالِ آن تا به قيامت به گردنِ مفتيانِ چنين، باشد و بدان تلبيس و مداهنه و دروغ، مستحقِ‏ّ عقوبت و خذلان باشند؛ به قولِ خداى كه: «وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِلْمُكَذِّبينَ».^۹
سيم، به نامعتمدى در تقريرِ ^۱۰ دين و صيانتِ‏^۱۱ ملك كه چون امرا و تركان را در امورِ دين و شريعت، اعتماد بر قول و قلمِ امامان باشد - خاصّه به مذهبى كه معرفتِ خداى را حوالت به قولِ غير باشد - و ايشان در امانت خيانت كنند و رافضى را سنّى و حنفى بر كار كنند، و «لا إيمان لمن لا أمانة له»^۱۲. و اگر در اين كتاب همين يك فصل