به قذف و فحش منسوب نكنند. و بحمد اللَّه خواجگانِ ديندارِ ما همه مؤمن و معتقد و مستبصر باشند و اصول و فروعِ مذهب شناسند؛ آن گويند كه بايد، و آن از لفظ اجرا كنند كه شايد. و الحمدُ للَّه ربِّ العالمينَ.

[ 43 ]

[ انسجام و حميت شيعيان به اعتراف مؤلف فضائح ]

آنگه گفته است:
اگر رافضى‏اى ^۱ را كارى ها افتد،^۲ همه دست به هم كنند و او را برهانند، و اگر حنيفى‏^۳ مذهبى را يا شافعى‏مذهبى را كارى‏ها افتد،^۴ دست به هم كنند و خانه‏اش ببرند و كينِ دين از وى بكشند. ^۵
امّا جوابِ اين كلمات كه «رافضيان هم‏پشت باشند» بايد كه سنّيان نيز هم‏پشت باشند و اگر اينجا وزيرانند، آنجا اميرانند. چون سنّيان حميّت ^۶ ندارند، گناهِ رافضيان نباشد؛ بلكه آنچه حوالت كرده است، هم تشنيع است و دروغ و بهتان كه بر خواجگانِ عادلِ ديندار نهاده است كه معلوم است كه به همه روزگار جانبِ ^۷همه طوايف اسلام را مراعات فرموده‏اند و شفقت نموده‏اند و سادات و شيعه را اگر حكمى‏^۸ باشد، بهره أوفر و نصيبِ أوفى‏^۹ از آن كافّه امّت را باشد و فرق ننهند در شفقت از ميانِ يكى و

حسّان بن ثابت و عبداللَّه بن اُبىّ‏^۱ عايشه را تهمت نهادند - حاشا عنها - هفده آيتِ محكم از قرآن بيامد به برائتِ ذمّتِ وى و كذبِ ايشان، و در آخر آيت بگفت كه: «لُعِنُوا فى الدُّنْيا وَ اْلآخِرَةِ»،^۲ تا اين همه‏^۳ تهمت و شبهت - بحمد اللَّه و منّه - از اسلام و اسلاميان زايل شد.
و من در شهورِ سنه ثلاثٍ و ثلاثين و خمسمائة كتابى مفرد ساخته‏ام در تنزيهِ عايشه در دولتِ اميرِ غازى عبّاس - رحمة اللَّه عليه - به اشارتِ رئيس و مقتداىِ سادات و شيعه، سيّدِ سعيد فخرالدّين بن شمس الدّين الحسينى - قدّس اللَّه روحهما ^۴ - و قاضى القضاة سعيد عماد الدّين الحسن استرابادى - نوّر اللَّه قبره - به استقصا برخوانده‏^۵ و بر پشتِ آنِ فصلى غرّا نوشته به استحسانِ تمام. و نسخه اصل به خزانه اميرعبّاس بردند و ديگر نسخت‏ها دارند. اگر خواهد، طلب كند و بخواند تا اعتقادِ شيعه اماميّه در حقِ‏ّ ازواجِ رسول بدانند؛^۶ تا مگر زبان در حقِ‏ّ ايشان به دروغ و بهتان نجنبانند.^۷ و هر ^۸كس كه عايشه را يا حفصه را يا يكى [ ديگر ] از زنانِ مصطفى و دگر انبيا را به زنا تهمت نهد، ملحد و كافر و ملعون باشد و خون و مالش حلال بود، از بهر آن را^۹ كه ديّوث گفته باشد رسولان را. و چنين حوالت مگر به مذهبى لايق‏تر باشد كه انبياى خداى را تهمتِ عشق و فسق و عصيان نهند و درجه زنانِ انبيا از درجه انبيا رفيع‏تر نتوان بودن.^۱۰ پس چون داود و يوسف و محمّد را عاشق و فاسق و متّهم روا دارند، زنانِشان را متّهم‏^۱۱ توان دانستن. و شيعه كه انبيا را معصوم گويند زنانِشان‏^۱۲ را