شاعر در حضرت شد^۱ و باستاد و به آوازى بلند اين قطعه بر سلطان خواند:
^۲
تو را سعد و بوسعد بودند يارچو تاج از برِ سر درآويختى‏
درآويخت بايست بدان هر دوان^۳تو آن هر دوان را برآويختى‏
از «سعد» سعدالملك را خواست، و از «بوسعد» زَيْنُ الملك را. سلطان بگريست و شاعر را سيم و خلعت فرمود. بفرمود تا سعدالملك را به حرمتى و رونقى تمام دفن كردند. پس هر عاقل داند اگر زَيْنُ الملك و سعد الملك ملحد بودندى - چنانكه خواجه نوسنّى ياد كرده است - چنان شاعر معروف در حضرتِ چنان سلطان سائس مهيب، ^۴ چنين قطعه نيارستى گفتن، و سلطان قبول نكردى و بر آن صله و خلعت نفرمودى.
امّا مجد الملك أبوالفضل اسعد بن محمّد بن موسى الفراوستانى ^۵ - قدّس اللَّه روحه - شاعى‏^۶ و معتقد و مستبصر و عالم و عادل بود؛ امّا چون در مشورتِ سلطنت و قوّتِ وزارت و فرماندهى و جهاندارى به جايى رسيد كه مادرِ سلطان بركيارق را به نكاح بخواست، و گنج‏هاىِ عالم برداشت، و بر لشكرهاىِ دنيا از حدِّ روم تا بيوزكند ^۷ و بلادِ تركستان و چين و ماچين فرمانده شد و سلطان‏نشانى و تاج‏بخشى مى‏كرد، امرا و خواجگان دولت بر وى حسد بردند و به غوغاى لشكر كشته آمد. و ذكرِ احسان و خيرات و مقتل و مدفنِ مجد الملك در پيش گفته شد در فصلى مفرد؛ وجهى نبود اعادتِ آن را.

قول پيغمبر است و با چنين تهمت شايد كه تعرّضِ‏^۱ مذهبِ‏^۲مسلمانان نكند.
و جواب آنچه گفته است كه: «همه را به الحاد بكشتند و از سنّت و جماعت كسى را اين تهمت نبود».

جانا ز جمال خويش آگاه نه‏اى‏اين جارويست^۳كه روى او جاكر اوست [ كذا
]
به ياد مى‏دار كه پرده خود به دستِ خود به زور آشكار مى‏كنى. اوّلاً تاج الملك لقب مرزوان ^۴ [ است ] كه خميرمايه الحاد و فتنه جهان شد و حبيب و حليف و معاهدِ صبّاح‏^۵ بود. از آن هفت‏شخص بود كه بيعت اوّل كردند كه ذكرِشان برود درين كتاب. و معلوم است كه به اوّل [ به ]مشبّهى و مجبّرى گفتى و به آخر به ملحدى كشته شد. و اگر احوالِ وى و مذهبِ وى مصنّف نداند، بايد كه بپرسد از مردمِ وروجرد^۶ تا بداند تا شبهتى بنماند.
امّا سعد الملك رازى - رحمة اللَّه عليه - شيعى امامتى ^۷ اصولى بود و چون خواجگانِ دولت بر وى به در آمدند و تعرّضش‏^۸ كردند، سلطانِ سعيد محمّد - نوّر اللَّه قبره - بر وى ضجر^۹ شد و وى را برآويخت و بر آن پشيمان شد و سه روز بار نداد. روز چهارم كه بر تخت بنشست، همه قاصدانِ سعد الملك خائف بودند. شمس رازى