بندارى‏^۱ هنارفروش‏^۲ كه قصدِ بوالقاسمِ عبدويه كرده بود از طاقِ باجكى‏^۳۴درآويختند و مصنّفِ نوسنّى چون آن تاريخ مى‏داند، ^۵بايست كه اين معنى نيز فراموش نكردى كه «خواب‏^۶ يك نيمه راست نباشد و يك نيمه دروغ». و داود شباندشنى‏^۷ بر ناپيشه‏^۸ كه معتمدِ وقت بود در آن طايفه به فتوّت و شطارت‏^۹ گواهى داد بر ايمان و صلاحيتِ‏^۱۰ بُلقسم عبدويه - رحمة اللَّه عليه - و اين معنى از آفتاب روشن‏تر است. و الحمد للَّه ربّ العالمين.
و حكم بُلقسم شوّا ^۱۱ هم به سياستِ پادشاه حوالت توان كرد. امّا رستم خادم مسلمان بود به حنفى‏اى‏^۱۲ معروف‏تر بود از اين كه به امامتى.^۱۳ و او را خود به حوالتِ خيانتِ مال تركان‏خاتون هلاك كرد، و عميد ابوالوفاء شيعى‏^۱۴ را نه به حوالتِ مذهب

و برادرش اثيرالملك ابوالمجد سعد بن محمّد بن موسى - رحمة اللَّه عليه - بعد از قتل برادر تا در قيدِ حيات بود، ممكَّن و محترم بود از قِبَلِ سلطانِ وقت. ^۱و رئيس العراقينِ مطلق او را نوشتندى، و چون متوفّى شد از بزرگى و رفعتِ قدر، از خاك ^۲ قم نقلش كردند به مشهدِ مقدّسِ عليّ بن موسى الرّضا - عليه السلام - ، و آنجا مدفون است. و دانم كه چنين بزرگان ملحد و متّهم نباشند الّا مؤمن و معتقد.
و حديثِ آن زُمره كه بونج ^۳كشته شدند از معروفانِ درگاه، بهرى مستحقّ ملحدى، و بهرى مسلمانِ نامستحقّ كه غضبِ سلطان را تشبيه به آتش كرده‏اند چون در افتاد خشك و تر را بسوزاند و آن سى و اند نفر^۴ بودند چهار از ايشان به شيعى‏اى منسوب، و باقيان از شهرهاىِ مجبّران و ولايتِ مشبّهيان كه به ذكرِ اسامىِ همه كتاب مطوّل شود، و صد هزار لعنت از خداى و از همه انبيا و اوليا و فريشتگان و همه مؤمنان بر ملحدانِ كشته و زنده و مرده باد كه مؤثّر در معرفتِ خداى قولِ پيغمبر را گويند، و بر اضعافِ آن رحمتِ خداى تعالى، بر مؤمنان باد، كشته و زنده و مرده كه مؤثّر در معرفتِ خداى، عقل و نظر بر وجه دانند در دليل كه توليدِ^۵ علم كند.
امّا أبوالقاسم عبدويه - رحمة اللَّه عليه - اصولى‏مذهب و شيعه بود. پادشاهِ وقت او را به سببِ فتنه و غوغاى ^۶ برآويخت و چون او را معلوم شد كه طالويه خاك‏روب‏^۷ و دگران از حنفى و شفعوى در حقِ‏ّ وى خواب‏هاىِ نيك ديدند و معتمدانِ طوايف بر ايمانِ او گواهى دادند، پشيمان شد و رخصت داد كه او را در مقابل‏^۸ تربتِ سيّد عبدالعظيم الحسني - رضي اللَّه عنه - دفن كردند در داخلِ مشهد. و امير قجقر بفرمود تا