دارد، رافضى گويد: كار تقيّه دارد. و رافضى گويد: على همواره تقيّه كرد. پس به قول ملحد و رافضى على سرِ همه ملحدان و مداهنان‏^۱ باشد. و گويند: جعفر صادق گفته است: «التّقيّةُ ديني و دينُ آبائي»^۲، ^۳ زيرا كه باطنى‏اى كردن و تقيّه كردن مداهنه و نفاق باشد.
امّا جوابِ اين كلمات كه از سرِ جهل و بى‏علمى و تعصّب و بى‏ديانتى ايراد كرده، است بعضى دروغ محض، بعضى بهتان صرف، كه وقوف بر آن الّا ملالتِ طبع و كندىِ خاطر نمى‏افزايد. امّا چون شروع برفت، گزير نباشد كه جوابى در خورِ اين انها ^۴ افتد؛ به توفيق و لطفِ خداى تعالى.
اوّلاً آنچه گفته است كه: «ملحد گويد: به خدا دانستن معلّمى صادق بايد». صد هزار لعنت بر ملحد باد و بر مقالت و دعاوىِ او، و بر آن كس كه مذهبش در وجوبِ معرفت و اصولِ دين به مذهب ملحدان مانندگى دارد. و به اوّل دعوى مذهبِ خويش فراموش كرده است كه: ائمّه عراقين و خوراسانات ^۵ در محافل و مجامعِ خلفا و سلاطين بزرگ به مناظره و محاوره به درست كرده‏اند كه آن هر دو يكى است ^۶كه ملحد گويد: به قول معلّمى صادق [ خداى را ] بشايد دانستن ^۷ و به مذهب خواجه چُنان است كه تا پيغامبر نيايد معرفتِ خداى واجب نباشد، و وجوبِ معرفت موقوف است بر ظهورِ بعثت، و حُسن و قبحْ شرعى است، عقلى نيست. و امامى بزرگ از ائمّه

اسكيد ^۱ در شهور سنه ستٍ‏ّ و تسعين و أربعمائة بكشتند، نه شيعى معتقد بود؟ رحمة اللَّه عليه. ملك گردبازو^۲ را پسر ملكِ ملوكِ مازندران رستمِ علىِ شهريار كه هم ملاحده او را در حضرتِ خراسان بكشتند. نه پادشاه شيعه بود؟ او را به محمدت ياد بايست كردى، و اگر به حصرِ اسامىِ شريف و وضيع از شهداى شيعه مشغول شويم، روزگار و كتب خواهد. اين قدر [ ما را^۳ ] كفايت است تا خواجه بداند كه از مذهبِ شيعه تا مُلحدى، راهى دور است و از مجبّرى تا به ملحدى، منزلى نزديك. و الحمدُ للَّه ربِّ العالمين، و العاقبةُ للمتّقين، و الجنّةُ للمُوَحّدين، و النّارُ للملْحدين.^۴

[ 45 ]

[ تهمت مؤلف فضائح به اشتراك عقيده شيعه و اسماعيليه ]

[ نقد و رد دعاوى و عقايد باطنيان و ملاحده توسط شيعه ]

[ قلمرو عصمت از نظر شيعه ]

[ عقيده شيعه در معصوم بودن ائمه(ع) ]

[ علماى طراز اول شيعه قائل به تحريف‏ناپذيرى قرآن ]

[ مذهب حسن صباح و باطنى‏گرى اهل الموت ]

[ تقيه به مثابه دفع مضرت ]

[ على(ع) سر سلسله مؤمنان و مجاهدان ]

آنگه گفته است كه:
^۵ملحد گويد كه به خداى دانستن معلّمى صادق بايد، رافضى گويد كه: بدين شرع اعتماد نيست الّا كه امامى معصوم شرح دهد و به جز از معصوم بنشايد شنيدن كه ديگران همه جايز الخطا باشند مگر قائم كه بر او خطا روا نباشد كه او معصوم است چون جبرئيل و محمّد - عليهما السلام - ، و او خود پديد نيست، تا او نيايد و شرح ندهد چگونه اعتماد بود بدين شرع؟! خاصّه كه مجتهدان در آن تصرّفى ^۶ كرده‏اند و گويند كه: بسى از قرآن بُزِ عايشه بخورد. پس چون قائم بيايد به شرح و درستى آن املا كند كه معصوم اوست، او داند؛ زيرا كه كارِ دين و دولت درو بسته است. و چنانكه ملحد گويد كه: كار باطن