وعصمت در اعلامِ شريعت نيست و اين معنى از كتبِ شيعه معلوم و مفهوم است خلفاً عن سلفٍ، و به انكارِ مداهنى مبتدعى ژاژخايى ^۱ حق باطل نشود. و الحمد للَّه ربّ العالمين.
امّا آنچه گفته است كه: «قائم معصوم است چون محمّد و جبرئيل»، بلى؛ مذهب و اعتقادِ اماميّه اين است كه ائمّه را معصوم گويند چون انبيا و ملائكه، كه اگر نبى معصوم نباشد در شرع خلل افتد، و اگر امام معصوم نباشد، به قول و فعلِ وى اقتدا روا نبود، و طبيب بيمار معالجت را بنشايد. و برين قول دلايل و حجج و بيّنات بسيار است عقلى و سمعى در كتب و مصنّفاتِ شيعه ظاهر؛ چون بخوانند از آنجا بدانند و اگر نخواهد كه بخواند هم برين جهل مى‏ماند و بى‏حجّت بر مذهبِ مسلمانان طعن مى‏زند. «و مَنْ أساءَ فَعَلَيها».^۲
و آنچه گفته است كه «مذهبِ شيعه چنان است كه قرآن بزِ عايشه بخورد ^۳ پس چون قائم بيايد به شرح و راستى املا كند»؛ عجب آن است كه اين مزوّر انتقالى، دعوى كرده است كه بيست و پنج سال رافضى بوده است و اين قدر بندانسته است كه اين نه مذهبِ شيعه است و كس نگفته است، و از عالمى از علماىِ شيعه مذكور نيست، و در كتابى از كتبِ ايشان مسطور نيست، و بر اين اصل بد كه نهاده است بيرون از غفلتِ رسول و عايشه، بارى تعالى را دروغ‏زن مى‏داند كه گفته است تبارك و تعالى: «اِنَّا نَحْنُ نزّلنَا الذّكرَ و إنّا لَهُ^۴لَحافِظُونَ»^۵ . معنى آن است كه ما فرو فرستاديم قرآن را و ما نگاه‏دارنده قرآنيم. پس عايشه جاهل باشد، و محمّد غافل، و حق تعالى دروغ‏زن! نعوذُ باللَّهِ مِنْ هذَا المَقال.
امّا آنچه گفته است: «تا قائم بنيايد درست نشود»؛ پس طرفه‏تر و دروغ‏تر و بهتان‏تر

اصحاب خواجه مصنّف به رى كتابى ساخته است و آن بوالفضائل مشّاط^۱ است براى عزّالدّين عين الدّولة خوارزمشاه، در آن تاريخ كه او پادشاه قزوين بود و آن را كتاب فى معرفة^۲ الالهيّة فى دولة الخوارزمشاهيّة نام نهاده و اوّلِ آن كتاب بعد از تسميه و تحميد آن است كه: «لابدّ هر واجبى را موجبى بايد، و موجبِ معرفت خداى پيغمبرى‏^۳ است و با فقدِ بعثت معرفت واجب نباشد». و اگر به شرحِ مذهب او درين مسأله مشغول شويم، به طومارات و روزگارها تمام نشود، به خلافِ مذاهب همه مسلمانان از طوايفِ اسلام كه او بدان مخصوص است. پس چون اين خواجه كه مشاركت كرده است با ملاحده - عليهم لعائن اللَّه - شايد كه مسلمانان‏^۴ را ملحد نخواند و نگويد.
امّا آنچه گفته است كه: «رافضى گويد كه: بى‏معصوم شرع نشايد دانستن» ^۵۶جواب آن در فصلى از پيش برفت كه در قبول شرعيّات بعد از بعثتِ رسول و ظهورِ معجزات كه دالّ است بر صدق او، به معصوم حاجت نباشد در معرفتِ شرعيّات، و از كتابِ خداى و اخبارِ متواتر و اجماعِ امّت تحصيلِ معارفِ شرعى شايد كردن. مثال اين مسأله چنان است كه: در عهدِ ظهورِ امام معصوم به مكّه يا به مدينه يا به كوفه در اطرافِ عالم علما و فقها باشند كه عوام از ايشان شريعت آموزند و اگرچه معصوم نباشند