^۱بغداد بر خليفه حصار كند، در حقِ‏ّ وى زبان دراز مى‏كند؛ چنانكه در تاريخ الأيّام و الأنام كرده است. ^۲
و چه ماننده است اين حكايت بدان كه معاويه را به سبب امّ حبيبه ^۳ خال المؤمنين خواند براىِ آن كه خصمِ على است، و محمّد بوبكر را هرگز خال المؤمنين نخواند، اگرچه برادر عايشه است [ براى آن كه ]شاگرد اميرالمؤمنين است. و رافضيانْ كافر و ملحد باشند كه انكارِ امامتِ بوبكر و عمر كنند، امّا معاويه مؤمن و مسلمان باشد، و اگرچه در بيست و هفت موضع تيغ بر روى ^۴ على كشد! و رافضيان كه بوبكر و عمر را دوست ندارند، هرگز توبه‏شان قبول نباشد، امّا يزيد كه سر حسينِ على فرمايد بريدن، اگر توبه كند توبه‏اش مقبول باشد و او شابّ تائب ^۵ باشد! اين و مانند اين، كه در اين كتاب، ياد كرده است و بُغض و خصومتِ اهل البيت مصطفى آشكارا كرده، تا بدانند كه خواجه سنّى است. و هر عالمِ فاضل و عامىِ منصف كه نظر كند درين فصل، شبهتش زايل شود و فايدتش حاصل آيد. و الحمدُ للَّه ربِّ العالمين.

^۱امّا جواب آن است كه عجب آيد از ناقلى كه چنانكه خواهد به عشقِ مذهب سخن برمى‏گرداند، اگر قائم ^۲گرفتار شود نقصان نداند، و چون ملوك ديالم را سلطان محمود^۳ بگيرد گويد: «از شومىِ رافضى‏اى بود» و اگر مقتدر كشته شود، عارى و عيبى نداند، امّا چون زيدِ على را بكشند بر حسابِ نقصِ رافضيان گيرد! ندانم كه سنّيان چرا تقصير كردند تا قائم‏^۴ گرفته و [ مقتدر ] كشته آمد، و خليفه گرفته محبوس، خلافت را بشايد، امّا امام گريخته غايب، امامت را نشايد. و طغرل بيگ كه قائم‏^۵ را خلاص دهد، مستوجبِ شكر و ثنا و دعايش بداند، امّا سلطان محمّد بن محمود كه