امّا جوابِ اين كلمات به انصاف مطالعه كنند ^۱ تا فايده حاصل شود.
امّا آنچه گفته است و حوالت كرده به خواجه خجندى، پندارم كه با عقل و دانش او مانندِ اين سخن‏ها نگفته باشد كه اين سخنِ جُهّال است نه حديثِ عالمان، و دروغ بر وى نهاده است؛ چنانكه در مواضعِ اين كتاب بسى دروغ و بهتان نهاده است بر خداى و بر رسول و بر اهل البيت و بر صحابه و بر شيعت. و وزر و وبالِ آن به گردنِ چنين ناقل است. ^۲ پس اگر خجندى گفته است، خطايى موحش باشد كه امامى از آنِ مسلمانان گويد كه «مُلحدان بارى مردى مى‏نمايند و كارى مى‏كنند». اين قدر بندانسته باشد كه مُلحدان هر چه كنند تمويه و زرق و شعبده باشد، و راه زنند، و خونِ به ناحق ريزند، و طريقِتشان مزوّرى است، و كيشِشان باطل، ^۳و چنين احوال و افعال را به مردى و صلابت و جلادت نسبت ساختن،^۴ علامتِ‏^۵ جهل و نادانى باشد.
و آنچه گويد: «ملحدان رجوليّتى مى‏نمايند»، پندارى با دعوىِ عالمى، معنىِ رجوليّت و فتوّت هنوز بندانسته است كه در چه و كه استعمال كنند كه آن طَرَفى ^۶ و خصلتى است از ايمان و اعتقادِ مسلمانى و امانت و ديانت، و ملحدان از اين همه برى و مبرّااند. پس ببايد ديدن كه درين اجرا غرامت بر كه باشد؟
و جواب آنچه گفته است كه «رافضيان در شهرها مرفّه و آسوده نشسته‏اند با ملك و مال»، انصاف آن است كه اين خواجه كه اين تشنيع زده است برين طايفه، پيوسته جهاد را ميان بسته بودى و به روم و ولايتِ فرنگ ^۷ و ديارِ ملاحده قتل و نهب مى‏كردى و يك ساعت نياسودى از رنج مجاهدت. و آن كدام طايفه بودند كه به جهادى رفتند كه

راه‏ها مى‏زنند، و درباره اعتقادِ خود رجوليّتى مى‏نمايند، رافضى بارى كيست...! در شهرها با مال و ملك نشسته‏اند و فرمان دهند و همه به سعادتِ تركانِ حنفى و سنّى و بركاتِ صلابتِ عمرى كه اين شهرها به رأىِ سديد و هيبتِ مهيب او ستده‏اند به سعىِ اميرانِ غازى، چو سعد وَقّاص و خالدِ وَليد و مُثَنّى حارثه و عِكْرِمَه و بوعُبيده جرّاح و شُرَحْبيل بن حَسَنَه، و نُعمان و سُوَيْدبن مُقَرِّن ^۱ كه منبر به رى نهاد، و بوموسى كه خوزستان و اصفهان بستد، و عَتّاب‏^۲ بن وَرْقاء و عاصم بن عَديّ و غيرهم ^۳و زَهْرَة بن حَوِيّه‏^۴ و عبداللَّه عامر كه خراسان بستدند كه اگر^۵ براشمارند كردارِ هر يك و نامِ هر يك كتاب‏ها بايد و همه در كتب مغازى‏^۶هست، از حرب‏هاى عراق و فتوحِ عجم در عهدِ بوبكر و عمر و عثمان و همه روزگارِ بنى اميّه و بنى مروان و همه روزگارِ^۷ بنى عبّاس چه كرده‏اند تا بدان حدّ كه در حصار شهرى از شهرهاىِ خوزستان در مدّتى كه لشكرِ اسلام حصار مى‏دادند و دشخوار^۸ بود ستدنِ آن، زَهْرَة ابن حَوِيّه گفت: به جاهِ محمّد كه مرا بر اسپرى نهيد در شبِ تاريك و اسپر را به نيزه‏ها برگيريد و بر باروىِ شهر نهيد، آن ديگر من خود ترتيب كنم. او را به ده مرد بر باروىِ شهر نهادند؛ خود را در شهر افكند و بانگ بر زد. گبركان گفتند: عرب آمدند و در هم افتادند و جوىِ خون براندند؛ تا عرب مى‏گفتند: شيرى تنها شهرى بستد.