دوستدار و پيروِ آلِ مصطفى بود - عليه السلام - ، و در كتابِ اسامى الرّجال شيعت چنين است كه او شيعى بوده ^۱ و اشعار و ابيات او در مراثى و مناقب آلِ رسول ^۲ همه دلالت است بر اعتقادِ وى به حبِ‏ّ ايشان. و اين همه خصومت، از آن روزگاران پديد آمده است كه مردم در مذهبِ بوحنيفه و شافعى خلاف كردند و چون بُلحسن اشعر و حسين نجّار و ابوعبداللَّه كرّام و عمرو عبيد معتزلى و جهم صفوان و غير ايشان، و درين كتاب از اين فصل اين قدر كفايت است.
و غرض آن است كه تا معلوم شود تقريرِ خلافت وُلد العبّاس، بومسلم شيعى كرد و اوّلين خليفه ابوالعبّاس سفّاح بود و دوم بوجعفر منصور المعروف بأبى الدّوانيق. پس چون رسول گويد: «خلافت بنى العبّاس راست» بعد از علىّ مرتضى تا به عهد منصور، ^۳صد و پنجاه سال بوده است. در آن مدّت هر خليفه كه بوده باشد، ظالم و غاصب بوده باشد، و حق از امّت در امامت خارج بوده باشد، و كارِ دين و شريعت و اسلام و امّت مهمل و معطّل بوده باشد؛ چنانكه الزام كرده است شيعت را در غيبتِ مهدى - عليه السلام - . امّا چون عداوت و شتمِ علىِ‏ّ مرتضى در ميانه باشد، به مذهبِ خواجه هر كه باشد سره باشد، و با دوستىِ على هر چه ^۴ باشد باطل باشد!
و آنچه گفته است: «خلافت در ولد العبّاس بماند تا به وقتِ خروجِ عيسى - عليه

يكى ابوالعبّاس سفّاح مهم‏ترين بود و ديگر ابوجعفر المنصور كه او را أبوالدّوانيق گفتندى، و بهرى گويند: او را ابوجعفر الدّوانيقى گفتندى. اين هر دو پسر را بياورد و ابوالعبّاس را به خلافت بنشاند، و او سه سال خلافت كرد و از جهان كرانه شد و خلافت با منصور افتاد. بيست سال تمام خلافت بكرد و اند هزار نفس زكيّه از آلِ على و فاطمه هلاك كرد، چه به زهر، چه به تيغ و چه آن را كه در ديوارها گرفتند و اين معنى ظاهر است. و زيد على را او كشت به يك قول، و به دگر قول عبدالملك مروان. و امام بوحنيفه كوفى - رضي اللَّه عنه - در عهد او بود و بوحنيفه را بارها الحاح كرد كه به امامتِ من اعتراف ده. بوحنيفه امتناع مى‏كرد و مى‏گفت: امامتْ زيدِ على راست يا جعفرِ صادق را، يا آن كس كه ايشان اختيار كنند كه يا ايشانند يا بديشان است. ازين سبب بوجعفر منصور، بوحنيفه را محبوس فرمود كردن و در آن حبس زهرش دادند. و فضلاىِ اصحاب او را معلوم است كه او را منصور كشت به سببِ دوستى و پيروىِ آلِ رسول. والّا جُهّال اين معنى را انكار نكنند و بوحنيفه از بزرگانِ تابعين است و چند صحابى ^۱ بزرگ را ديده است، چون جابر عبداللَّه، و انس مالك. و بعد از قتل عليّ مرتضى چهل سال برآمد، ولادتِ بوحنيفه بوده است و همه‏^۲ روايت از محمّد باقر و جعفر صادق كند و موحّد و عدلى‏مذهب ^۳بوده است و به آلِ مصطفى تولّا كرده است و چون بوجعفر منصور بر او الحاح كرد كه چه گويى در اصحاب صفّين و جمل كه تيغ در روىِ أميرالمؤمنين على كشيدند؟ و در بنى اميّه و مروانيان چه فتوى مى‏دهى؟ از جزالتِ فضل گفت: همان گويم كه موسى - عليه السلام - گفت؛ چون فرعون او را پرسيد كه: «فَما بالُ الْقُرُونِ اْلأُولى‏» ؟ گفت: «عِلْمُها عِنْدَ رَبّى فى كِتابٍ لا يَضِلُّ رَبّى وَ لا يَنْسى‏».^۴ اين فتوى بكرد و از آن همه خلاص بيافت و با رحمت و جوارِ خداى شد.
و حديث ^۵ شافعى، محمّد بن ادريس المطلّبى [ چنان است كه ا ]و خويش و