باطل و زخرف باشد. و هر عاقلِ عالم كه درين فصل تأمّل كند، بُطلانِ آن قولِ بى‏اصل بداند، و امام آن باشد كه باشد، اگر متصرّف باشد و اگر ممنوع؛ چون شرايطِ امامت حاصل باشد در وى. و هذِهِ قصيرةٌ عنْ طَويلةٍ.

[ 55 ]

[ پاسخ به تهمت‏هاى مؤلف فضائح و نشان دادن نادانى او ]

[ سخنان ابو بكر و عمر در برترى و فضل على ]

آنگه گفته است:
مگر خواجه رافضى ^۱ از باقر و صادق و زين العابدين - عليهم السلام - ^۲ بهتر مى‏داند و او بديشان شايسته‏تر است كه ايشان به خود.
امّا جوابِ اين كلمات آن است كه: نه؛ ايشان عالم‏ترند، امّا اينان را طاعتِ ايشان واجب است و چنانكه اينان دعوى كنند ايشان كرده‏اند و ماننده است ^۳ آنچه به الزام آورده است به أحوال [ وى ^۴ كه پندارى از عهدِ خلافتِ بوبكر الى هذا اليوم، در همه اصحابِ سنّت از اين مصنّف فاضل‏تر و عالم‏تر و متعصّب‏تر و مشفق‏تر كسى نبوده است كه كتابى بسازد و آن را «بعض فضائح الرّوافض» نام نهد! پس فرا مى‏نمايد كه او عالم‏تر و فاضل‏تر از همه متقدّمان‏^۵ و متأخّران است تا چندين تشنيع و دروغ و بهتان بعد از پانصد سال جمع كند و مسلمانان‏^۶را ملحد خواند و تهمت نهد. و مگر خواجه از ابوبكر و عمر بهتر مى‏داند ^۷و بديشان شايسته‏تر است كه ايشان به خود...!؟ كه بوبكر مى‏گويد روز بيعت: «أقيلوني فلست بخيركم»؛^۸ دست از من بدارى‏^۹ كه من بهتر نيستم از شما»، و خواجه مى‏گويد: او عالم‏تر است از على! تا هم ابوبكر را به دروغ‏زن داشته

السلام -»، عجب است كه پانصد ^۱ سال [ است ] كه خواجه نوسنّى دعوىِ نزول و خروجِ عيسى مى‏كند و پدرانِ پدرانِ پدران‏^۲ بمردند و او نيامد و نديدند و روا مى‏دارد، و غيبت‏^۳ در آن بطلانِ مذهب و قولِ سنّت نيست،^۴ امّا اگر شيعت دعوىِ خروج مهدى كنند، به‏تشنيع مى‏گويد: صد هزار مدّعى بمردند و مهدى نيامد! تا اين قول را با آن قياس مى‏كند. و رواست ^۵ كه خواجه عيسى را باز نمايد اگر مهدى با او نباشد آنگه غرامت بر شيعت باشد. و عجب است كه خواجه را دجّال و دابّة الارض و يأجوج و مأجوج و نزولِ عيسى - عليه السلام - ، همه ممكن و درست و صحيح آيد، امّا خروج مهدى را انكار كند، هم به عداوتِ عليّ مرتضى.
امّا آنچه گفته است كه: «باقر و صادق دانستند كه به زخرفِ رافضيان قضاىِ خدا بنگردد، و امامت از ولد العبّاس نيفتد، و دعوىِ رافضيان باطل باشد» جوابش آن باشد كه اين فصل و اين كلمات انكارِ محض است بر بعثت و دعوتِ همه رسولانِ خدا، از آدم صفى تا به محمّد مصطفى - عليهم السلام - . و انكار است بر انزالِ ^۶همه كتب و آياتِ امر و نهى و وعد و وعيد؛ چون بارى تعالى عالم باشد و قضا رانده باشد و حكم كرده كه نُمرود هرگز ايمان نيارد، ابراهيم را - عليه السلام - به وى فرستادن، بى‏فايده و زخرف باشد، و چون قضاى خداى چنان باشد كه فرعون بر كفر هلاك خواهد شدن، فرستادنِ موسى با يدِ بيضا و قلبِ عصا خطا باشد، و فرستادنِ مصطفى به بوجهل و بولهب و وليد مغيره مخزومى و عاص وائل سهمى، عبث و هرزه باشد كه خلافِ قضاىِ خداى طمع داشتن زخرف و باطل باشد، تا لازم باشد كه چون قضا چنان است كه خلافتْ بنى عبّاس را باشد تا به وقتِ نزولِ عيسى، در باقر و صادق دعوى كردن