179
نقض

«أ فَمَنْ كانَ مُؤْمِناً كَمَنْ كانَ فاسِقاً لا يَسْتَوُونَ»،۱ «وَ ما يَسْتَوى الْبَحْرانِ هذا عَذْبٌ فُراتٌ سائِغٌ شَرابُهُ وَ هذا مِلْحٌ اُجاجٌ».۲ قياسِ على با اوصياىِ بزرگوارِ انبيا كنند در نفس چون شيث و سام و هارون و يوشع و شمعون. و الحمدُ للَّه ربِّ العالمين.

[ 59 ]

[ خصومت و عداوت مؤلف فضائح با على(ع) ]

[ على (ع) امام و مقتداى امت ]

[ اشكال به مؤلف فضائح در مقايسه ميان على و ابوبكر و عمر ]

[ اثبات افضليت و سبقت على در ايمان و اسلام ]

[ خبر يوم الدار و سبقت على در اسلام ]

[ مجاهدات على(ع) در غزوات نبوى و ترس و فرار صحابه ]

[ فضائل اختصاصى على(ع) ]

[ گفتن لا فتى الّا على در وصف على(ع) نشانه عظمت ايشان ]

[ اعطاى پرچم سپاه اسلام به على(ع) در فتح خيبر ]

[ مناقب و فضائل بى‏شمار على(ع) ]

[ عقد بهشتى حضرت زهرا و على(ع) ]

[ علم على(ع) به تورات و انجيل و زبور ]

[ اطاعت عقيل از على(ع) ]

[ مخالفان و دشمنان على(ع) از قريش ]

[ امامت از اصول دين و الزام مؤلف سنّى به پذيرش آن ]

[ طاغيان و باغيان مخالف امامت و خلافت على(ع) ]

[ جنگ ابو بكر با اهل رده مسلمان و اهل شهادتين ]

[ آشكار شدن خبث عقيده مؤلف فضائح در اشاره به پيدايش خوارج در جنگ صفين ]

آنگه گفته است:
دينِ هدى را دولت نه به على بود، بلكه دولتش به رسولِ خداى بود و رونقش به عمر خطّاب. و آنچه عمر كرد ده‏يكِ آن على كجا كرد؟ آن همه ۳زمين و بلادِ گبركان و ترسايان در دولتِ خلافتِ عمر به رأى و تدبير و سياستِ او ستدند، نه در [ زمانِ ]خلافتِ على. و اگر به زعم و انداختِ رافضى گوييم كه هيبت ۴در دل‏هاىِ كفّار و غيرِ كفّار از عمر بيشتر بود يا از على كه بر درِ سرايش فرمان نمى‏بردند، و برادرش عقيل او را رها كرد و از وى نه انديشيد۵ و به معاويه پيوست، و امّت چهاردانگ تركِ خلافتِ او بكردند، و بزرگانِ قريش همه مخالفِ او شدند تا به چندين قتال و قتلِ اهلِ قبله مبتلا شد، واگر چه حق با او بود. با اين چگونه راست باشد كه قيصر در روم و خاقان در تركستان از هيبتِ او نيارد۶ خفتن؟ و همه امّت شريف و وضيع قاطبةً فرمانِ او را منقاد باشند؟۷ پس اميرالمؤمنين مطلق و خليفه موفّق او باشد و رونق، اين رونق، و نصرت اين نصرت؛۸ نه آن كه روزِ جمل همه خلافِ او كنند و تيغ در روىِ او كشند و ازو نه انديشند ۹ و ندا مى‏كنند: «ألا إنّ أبا الحسن قد أشرَكَ؛ على كافر شد».
امّا جوابِ اين فصل كه هر خصومتِ على كه اين مصنّف مجبّر مدبر در فصل‏هاى گذشته به تعريض و تقيّه گفته است، درين فصل آشكارا بكرده است و عداوتِ پسرِ

1.آيه ۱۸ سوره مباركه سجده.

2.صدر آيه ۱۲ سوره مباركه فاطر.

3.ث - ب - م - ح - د: «اين همه».

4.صفحه «۱۶۶» چاپ قديم‏

5.ح - د: «نينديشيد».

6.م - ث - ب: «نيارست». ح: «نيارستن». د: «نيارستند».

7.ح - د: «او را منقاد بودند».

8.ح - د: + «باشد» در اينجا.

9.ح - د: «نينديشند».


نقض
178

بودندى» راست است. بدان مذهب كه معرفتِ خداى به قولِ رسول دانند چنين است، و بدان مذهب كه معرفتِ بارى تعالى به عقل و نظر دانند، خلافِ اين است كه گفته است. و آن لفظ در حقّ بوبكر و عمر اجرا كردن بى‏ادبى و سفاهت باشد، و در حقّ اميرالمؤمنين على كفر و ضلالت و بدعت باشد كه معرفتِ اميرالمؤمنين ركنى از اركانِ دين و ديانت است، و بعد از مصطفى زينتِ ملّت ۱و نور ديده شريعت است. و الحمدُ للَّه ربّ العالمين.

[ 58 ]

[ برترى حضرت على(ع) بر همه جنگاوران و صحابه مورد قبول مؤلف سنّى ]

آنگه گفته است:
و رسولِ ما خود سه كافر را كشت و در لشكرِ بوبكر و عمر به رِدّه ۲ و فتوحِ عجم و شام شجاعان و بِطْريقان بودند كه هر يك هزار كافر را كشتند، چون خالدِ وليد و زبيرِ عوّام و عِكْرِمه و عمرو مَعدى‏كَرَبْ.
امّا جواب آن است كه ما خود نگفته‏ايم و مذهبِ ما نيست كه فضيلتِ بزرگ‏تر، به كافر كشتن است تا اين كلمات لازم شود. و معلوم نيست كه رسول چند كافر كشت و كجا كشت و سلطان اگر خود نكشد، آنچه مبارزانِ لشكر كشند، به قوّت و نصرت و ظفرِ او باشد. و فتوحِ رِدّه و شام را تكرار كردن در هر فصلى، فايدتى نيست زياده. امّا خالدِ وليد و زبير و عِكْرِمه و عمرو مَعدى‏كرَب را با على مقابله كردن در شجاعت، غايتِ ناصبى‏اى و خارجى‏اى و عداوت و مبغضى باشد كه روزِ بدر و اُحُد كه آن شير خدا و شمشير مصطفى گردنِ گردنان ۳ مى‏زد، خالد هنوز لاف از حميّة الجاهليّة مى‏زد، و زبير هنوز شربتِ كلمه اسلام‏۴ نياشاميده بود و دگران چون عمرو معدى‏كرب به تيغ على مسلمانى يافتند «هَلْ يَسْتَوى الَّذينَ يَعْلَمُونَ وَ الَّذينَ لا يَعْلَمُونَ»،۵

1.صفحه «۱۶۵» چاپ قديم‏

2.مراد جنگ با اهل ردّه (به كسر راء و تشديد دال مفتوحه) است.

3.در برهان گفته: «گردن بر وزن ارزن، معروف است و به عربى جيد و عنق خوانند و جمع آن گردن‏هاست، و شجاع و قوى و صاحب قدرت را نيز گويند و جمع آن گردنان است».

4.اسلام فقط در دو نسخه «ح - د» است.

5.از آيه ۹ سوره مباركه زمر.

  • نام منبع :
    نقض
    سایر پدیدآورندگان :
    محدث ارموی، میر جلال الدین
    تعداد جلد :
    1
    ناشر :
    دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1391
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 402327
صفحه از 1250
پرینت  ارسال به